ديدگاه
علی جلال
مارکسیسم و سوسیالیسم
بیاد رفیق هیبت معینی (همایون)، بیادرفیق ابراهیم شفیعی (منوچهر هلیل رودی) و همچنین بیاد رفقای گیلان (به مسئولیت رفیقِ جوان، جلال گیلان)
رفیقِ جوان، جلال گیلان) (۳)۰
هدف این نوشته این است که نشان دهد که در شرایط کنونی جهان و تا چشم اندازقابل نگاه با سطح تکاملی کنونی مارکسیسم، چرا در ایران و کشو رهای هم سطح نمی توان خواهان برپایی سوسیالیسم شد، تحولات ترقی خواهانه ایران پس از سرنگونی جمهوری اسلامی، لزوما در چارچوب سرمایه داری و با مضمون سرمایه داری خواهد بود.
اینجانب در کنگره ششم سازمان ما در ۱۳۸۳(۲۰۰۴) مطبی با همین هدف وبا همین مضمون ارائه داده بودم،در جلسه رسمی کنگره نیز به بحث گذاشته شد اما چون آمادگی کافی برای بحث پیرامون آن نبود،من با برداشتن آن ازدستور کار کنگره موافقت کردم مطلب مزبور در نشریه اتحاد کار درهمان سال ۱۳۸۳، باتوضیحی از جانب من منتشر شد
درطول تاریخ، ستم اجتماعی و دادخواهی در برابر آن وجود داشته، شورشهای بردگان و دهقانان
در جامعه‌های برده داری و ارباب و رعیتی، بارها روی داده است وبیشتر آنها به شکست انجامید. سرمایه داری هم از همان آغاز، گرچه رعیت‌ها را آزاد می‌کرد اما نظام بهره کشی نوینی پی می نهاد. این نیز از آغاز خود با سرکشی و دادخواهی ستمدیدگان بویزه کارگران روبرو بود.
ایده برپایی جهانی بری از ستم و نابرابری، جامعه: آ زادی، برابری و برادری، درطول تاریخ و همه جا کم وبیش وجود داشته است و در ادبیات پربار ما نیز.
بارز‌ترین نمود این ایده شاید “بهشت”باشد. پس از چیره شدن سرمایه داری و پدیدآمدن طبقه کارگر، دررویارویی با بهره کشی شدید و ستمگرانه سرمایه داری و برای نفی آن و جایگزینی‌اش با نظامی “عادلانه” ایده سوسیالیسم و برپایی جامعه سوسیالیستی نیز به میان آمد. اروپای سرمایه داری را جنبش‌های خواهان بهسازی سرمایه داری و یا جایگزین کردن آن با نظامی “پیشرفته تر”یعنی سوسیالیسم، درگرفت .سرمایه داری همه جنبه‌های زندگی را دگرگون می کرد، دانش‌ها به تندی گسترش می یافتند که بناچار اندیشه فلسفی را به تکاپو در می آوردند. اسرار “متافیزیک” بی مایه می شد با پس راندن دین، علم بی‌باکانه به همه میدانها پای می نهاد. تئوری تکامل داروین خاستگاه مادی حیات وروند تکاملی آنرا به طرز علمی بنمود. راز پدید آمدن موجود زنده برملا شد. حکومتهای سرمایه داری نه تنها به سراسر آفریقا پای نهادند بلکه آنچه جزیره یا قاره کشف نشده در کره خاکی وجود داشت را گشودند در آن جاها جوامع انسانی در سطوح متفاوتی از رشد می زیستند. مشاهده می شد که جامعه هایی هستند که از هم پاک دورو بیگانه‌اند اما ساختار یگانه‌ای دارند مثلا روش فراوردن نیازهای مادی، چگونگی پخش و بخش آن میان خود، تقسیم جامعه به اقشارو طبقات، روا بط بین این طبقات، جایگاهشان د ر سازمان اجتماعی کار و … در بین آنهاهمگون است. این دستا ورد‌های علمی بویزه در زمینه‌های اقتصاد،فلسفه و اندیشه‌های سیاسی-انقلابی کرسی‌های بکلی نوینی بوجود آورد. بر این پایه مارکسیسم به تبیین طبیعت و جامعه انسانی برای اولین بار بروشی علمی پرداخت. برخی نکات اساسی: ـ
آیاجهان قابل شناخت است؟ پاسخ ماکسیسم “آری” است. این پرسش از این جهت اهمیت دارد که برخی فیلسوفان ایدالییست اصل قابل شناخت بودن چیزها و پدیده هارا به زیر سوال می برند
شناخت علمی و پرو سه دستیابی به شناخت علمی و اینکه شناخت علمی تنها راهی است که از آن، بشر می تواند به سوی حقیقت گام بردارد
بشر اسیرِ نیروهای طبیعت( و جامعه بشری ) است. تنها هنگامیکه بشر شروع به شناخت پدیده‌های طبیعت و جامعه می کند و به نسبتی که به این شناخت (علمی) دست می یابد آنگاه از یوغ طبیعت، به نسبت شناخت خود، آزاد می گردد
درخت تو گر باردانش پذیرد بزیر آوری چرخ نیلوفری. ـ
آری مارکسیسم نشان می‌دهد:ـ
که اساس هستی، ماده است و روح چیزی نیست جز بازتاب کارکرد ماده به عا لی‌ترین مرحله، تکامل یافته(مغز انسان). ـ
که “جامعه بشری” یکی از پدیده‌های طبیعت است یعنی جامعه بشری رانباید چون اجتماع “انسان” ها در نظر گرفت که مثلا برای شناخت آن باید “انسان” را شناخت، خیر! جامعه بشری خود پدیده‌ای مستقل است همچون دیگر پدیده‌های طبیعت ویقینا دارای قوانین طبیعی خود است که می توان و بایداین قوانین را کشف نمود. جامعه بشری ترکیبی پیچیده ازعناصری است که خود به عالی‌ترین مرحله، تکامل یافته اند(مغز انسانهای جامعه). از این روی جامعه بشری پیچیده‌ترین پدیده‌ای است که انسان با آن روبروست. شناخت علمی منوط به ” آزمایش علمی” است اماجامعه بشری را چگونه میتوان به آزمایشگاه برد؟ این همانا “تاریخ” است
مارکس با بررسی تاریخ جوامع(آنچه که تا آن زمان فراهم بود و آنچه دردسترس مارکس بود ) با اسلوب دیالکتیک،مشاهده کرد که جوامع گوناگون،بطور کلی چهار “شیوه تولید”،”راتجربه کرده اند،یعنی هر جامعه‌ای در هرمرحله از تاریخ خود،درچنبره یکی از این “شیوه تولید” ها بوده است. پس از جامعه “کمون آغازین” و پیش از “سوسیالیسم ” جامعه بشری از طبقات متفاوت تشکیل می شود که از آن میان،دو طبقه،اصلی هستند که با هم تضاد آشتی ناپذیر داشته،باهم درمبارزه اند،یکی فرآوردگر،دیگری بهره کش،حکومت هم در دست طبقه بهره کش است. تا پیش از سرمایه داری،دردل هرشیوه تولید،با رشد نیروهای مولده،شیوه تولید بعدی (پیشرفته،انقلابی)،شکل می گیرد،اما بصورت فرودست،هنوز فرماسیون اصلی(کهنه ) حا کم است. تا فرماسیون چیره،حد اکثر رشد خودرا نکند،فرماسیون نوین امکان پیروزی ندارد و تمام مبارزات طبقه فراوردگرو اقشار ستمدیده برای سرنگونی طبقه بهره کش یا به شکست می انجامد،یا درصورت پیروزی باز همان فرماسیون و همان دوطبقه بازسازی می شود. درپی چنین مطالعات علمی،و با مطالعه دقیق و از نزدیک پیشرفته‌ترین فرماسیون دوران خود یعنی سرمایه داری،در پیشرفته‌ترین جامعه،انگلیس در آن هنگام،مارکس به طرز علمی نشان داد که تضاد اصلی جامعه سرمایه داری در این است که تولید مرتبا جمعی تر می شود،هرزمان بر شمار کسانی که درفرایند تولید شرکت می کنند افزوده می گردد،اما سرانجام همه آنچه تولید شده،از آن شماری اندک،سرمایه دار،می باشد. از مشاهده علمی تاریخ طبیعی تحولات
جامعه بشری از باستان تازمان خود، مار کس مسیراصلی “حرکت” جامعه بشری را کشف نمود،باکشف این مسیر او توانست راه پیشِ رو وآینده جامعه سرمایه داری را نشان دهد. مارکس نشان داد حل تضاد اصلی جامعه سرمایه داری به آن است که شکل مالکیت بر خصلت انقلابی نیروهای مولده( کار دسته جمعی به عا لی‌ترین شکل سازمان یافته و…) منطبق شود،یعنی مالکیت خصوصی بر ابزار تولید لغوشده و ابزار تولید به مالکیت اجتماعی در آید. مارکس با مطالعه موقعیت عینی پرولتاریا نشان داد که چرا این طبقه و تنها این طبقه است که ظرفیت آنرا دارد که به مثابه یک طبقه،به آن چنان موقعیت ذهنی یی دست یابد که برای رهبری انقلاب سوسیالیستی،به پیروزی رساندن آن و ساختن جامعه سوسیالیستی بر بنیان دستاوردهای عالی سرمایه داری، ضروری و گریز ناپذیراست (تاکید می شود: ضروری و گریز ناپذیر است). ـ
تمام فرماسیونهای پیش از سوسیالیسم بطور خود بخودی بوجود آمدند،تمام فرماسیونهای پیش از سرمایه داری بطور خود بخودی و جبرا از بین می رفتند،منظور این است که برای بوجود آمدن آنها و از بین رفتنشان،”آگاهی”،”آگاهی انسان” دخالت تعیین کننده نداشت و لازم هم نبود که داشته باشد،و درست تراین است که یادآوری کنیم که انسان! نمی توآنست در بوجود آمدن یا مرگ آنان دخالت،دخالت آگاهانه، داشته باشد زیرا انسان نسبت به آنها اساسا “جاهل” بود،بشر درکی از فرماسیونها،توالی آنان،و ساختارشان نداشت ،و نمی توانست داشته باشد زیرا سطح رشد تمدن بشری اصلا در آن اندازه نبود،که “علم” ش به آن سطح رشد رسیده باشد که به “جامعه انسانی” دست اندازی کند،یعنی پدیده طبیعی “جامعه انسانی” را مورد مطالعه علمی قرار دهد. این فقط در دوران سرمایه داری است،در نیمه دوم قرن نوزدهم،که بشر به انچنان پیشرفتهایی رسیده بود که بتواند شروع به بررسی علمی پدیدهُ “جامعه بشری”نماید،این جامعه شناسی علمی با مطالعه علمی سیر تحول جامعه بشری و کشف قوانین اصلی نا ظر بر “حرکت” آن، نشان داد که دردوران سرمایه داری، برای اولین بار در تاریخ، انسان به ان درجه از پیشرفت تکنولوژیک دست می یابد،که می تواند همه نیازهای مادی جامعه بشری را برآورده کند و نه تنها این بلکه می تواند، فراتر و مرتبا فراتر از “نیاز”های بشررا تولید کند،همینجا لازم است توجه کنیم (بویزه “سوسیالیستهای”خرده بورژوا توجه کنند) که وقتی از “نیازهای انسان “صحبت می کنیم،این نیازها آنی نیستند که شما اکنون و دراین لحظه آنرا “تعیین” می کنید(خدا بدهد برکت!)،نه!، منظور از نیاز انسان اولا عا لی ترین، با کیفیت‌ترین درزمان حاضر می‌باشند و فراتر از آن “نیازهای مرتب افزایش یابنده در کیفیت خود. آری! مارکسیسم نشان داد که بااینهمه، سرشت سرمایه داری اجازه نمی دهد که انسان از این “مواهب” بهره گیرد: مالکیت خصوصی!. سرمایه داری این توان خود را از جمله از آن جا بدست می آورد،که مرتبا “تقسیم کار” گسترش می یابد و روز بروز مردمان بیشتری دراین کره خاک،در پروسه تولید وارد می شوند. ولی سرمایه داری،خود مانع اصلی در برخوداری بشر از این “توان” است زیرا سرانجام هرچه را که اینهمه نیروی کار درسراسر جهان تولید کرد ه است به شماری معدود “سرمایه دار”(صاحبان ابزار کار) تعلق دارد. بریز و بپاش، هرج و مرج درتولید، ذاتی سرمایه داری است،سرمایه داری ناچار است مرتب تولید را افزیش دهد،برای بازار‌های ناشناخته، که نتیجه‌اش اشباع بازار و “بحران” میباشد، بحرانهای دوره‌ای سرمایه داری. مارکس نشان داد که تضاد اصلی،سرمایه داری سرانجام با لغو مالکیت خصوصی بر ابزارتولید و برپایی مالکیت اجتماعی آن حل خواهد شد اما این مالکیت اجتماعی خود بخود نمی تواند برقرار شود زیرا معنی درست “مالکیت اجتماعی ابزار تولید” همانا سازماندهی تولید به طریق مرکزی و برنامه ریزی شده می باشد،و باز نباید فراموش کرد،و بویزه،”سوسیالیستهای خرده بورژوا” توجه کنند که آنچه که مارکس کشف کرد،یعنی
فرماسیون سوسیالیسم” بر خلا ف “سوسیالیسم” شما، هدفش پایان داد به “فقر” نیست،این پیش از هر چیز یک کشف علمی است که مانند همه فعالیت‌های “علمی”،عاری از جانب داری و سمت گیری و پیش داوری است،این کشف به ما می گوید که آن فرماسیون،فرماسیون آتی،نعمت‌های تولید شده در عا لی‌ترین مرحله رشد سرمایه داری را دربالاترین کمیت و کیفیت خود بطور برنامه ریزی شده مرکزی،یعنی برنامه ریزی شده یگانه،تولید وبین همه تولید کنندگان (و همه اهالی) توزیع می کند. فرماسیون جدید (سوسیالیسم )در سرشت خود تولید را همواره باکیفت بالاتر از سرمایه داری و در کمیت پیش بینی شده، متناسب نیاز، با ساعات کار کمتر، فراهم می آورد و این کاری است که تنها بر پایه مجهز بودن به جامعه شناسی علمی و دیگر علوم شدنی است یعنی سازماندهی جامعه سوسیالیستی یک سازماندهی کاملا علمی است. برای اولین بارجامعه‌ای پی ریخته میشود که انسان بر آن مسلط است. در فرماسیونهای پیشین،انسان اسیرِ “جامعه” خود بود یعنی قوانین طبیعی جامعه بشری، در حرکت خود انسان را به اینسو وآن سو می کشیدند،انسانی که در برابر این قوانین، کورو بی‌اراده بود. ـ
مبارزه علیه سرمایه داری را طبقه‌ای می تواند به پیروزی برساند که در بطن سرمایه داری، هستی اجتماعی او به او امکان می دهد تا این شعو ر اجتماعی را کسب کند که: باید برای رهایی خود و همه مردم،برای برپایی سوسیالیسم،علیه سرمایه داری مبارزه کند، دستا ورهای سرمایه داری را از آن خود دانسته،آنها را ارج نهد،و درگسترش آنها بکوشد،ارزش و کارایی و کاربرد “کار اجتماعی سازمان یافته” رابداند،و خلاصه اینکه سوسیالیسم را درک کند. و این جز طبقه کارگر صنعتی پیشرفته نمی تواند باشد
سوسیالیسم”به مثابه مبارزه علیه سرمایه دآری،نفی استثمار سرمایه داری،با ارائه طرح یک جامعه سوسیالستی که در آن استثمار انسان از انسان و طبقات وجود نداشته باشد،جامعه بی‌طبقه و… و حتی ایده “به مالکیت اجتماعی در آوردن ابزار تولید”،پیش از مارکس وجود دا شت. اما اینها بصورت ایده‌های عدالت طلبانه،ستم ستیزانه و…بود و از سوی مثلا “متفکرین” و “مصلحان” مطرح می شد.
مارکسیسم با تبیین علمی شرایط تاریخیِ بوجود آمدن سرمایه داری،چگونگی بوجود آمدن سرمایه داری،یعنی کشف ماتریالیسم تاریخی و همچنین با کشف مایه زندگی سرمایه داری یعنی “ارزش اضافی”،ثابت کرد که سرمایه داری نیز همچون هر پدیده‌ای در این جهان تحت شرایطی بوجود آمده و چون این شرایط به سر آید و “مایه حیاتش” ته بکشد خواهد مرد
پ (بنا به ماتریالیسم تاریخی شرایط حیات هر پدیده حتما روزی بسر خواهد آمد،اما به هر حال مارکسیسم بطور مشخص هم پایان شرایط حیات سرمایه داری،هم چگونگی ناتوانی او در بدست آوردن پیوسته ارزش اضافی را نشان داد ). ـ
این دو کشف اساس “چیزی” است که آنرا “سوسیالیسم علمی” نام نهادند (شاید می توانستند چیز دیگری نام بگذارند،به هر حال:) بدین ترتیب سوسیالیسم پیشین،”سوسیالیسم تخیلی” نام گرفت. به گفتار زیرتوجه کنیم
آری: [شیوه تولید سرمایه داری،بیشترین مردم،به شمار بسیاربالارا بطرز افزایش یابنده ای بسوی پرولتاریا شدن می راند،به این ترتیب نیرویی را پدید می آورد که راهی جزء سرنگون کردن سرمایه داری ندارد وگرنه باید مرگ خود رادرد بکشد. این شیوه تولید، وسائل تولید اجتماعی بزرگ را هر چه بیشتر به مالکیت دولتی در می آورد،با اینکار،او خود راهی را که باید برای سرنگونی‌کردنش پیموده شود می نمایاند
پرولتاریا نیروی دولتی را بدست می‌گیرد درآغاز او وسائل تولید را به مالکیت دولت در می‌آورد با
این کار او خود،خویش را،همچون یک طبقه از میان بر می دارد. او همچنین همه اختلافهای طبقاتی و رویارویی‌های طبقاتی و نیز دولت را به مثابه دولت از بین میبرد
…
از آغاز پیدایش تاریخیِ شیوه تولید سرمایه دا ری،به مالکیت اجتماعی درآوردن همه وسایل تولید،در پندار کسانی یا دسته هایی،همچون ایده ال آینده،بطور بیش و کم گنگ سوسو می کرد ؛ اما این ایده ال نمی توانست ممکن و یک ضرورت تاریخی شود،مگر پس از اینکه شرایط مادی انجام آن در واقعیت بوجود آمده باشد
موضوع به مالکیت درآوردن همه وسائل تولید،همچون همه پیشرفتهای اجتماعی دیگر،بنا به مفهوم اکتسابی که: وجود طبقات با عدالت و برابری در تضاد است و از این قبیل…عملی نمی گردد همچنین نمی توان بنا به صرف اراده برای الغای طبقات،به اینکار دست یازید. اینکار بر پایه شرایط اقتصادی نوین عملی میشود.
شکافت برداشتن جامعه به طبقه‌ای بهره کش و طبقه‌ای بهره ده،به طبقه‌ای چیره و طبقه‌ای زیرستم،یک نتیجه ضروری توسعه ضعیف تولید،در گذشته بود
تا هنگامیکه بازده کل کار جامعه بزحمت کمی بیش از حداقل ضرور برای ادامه حیات افراد جامعه است،بنابراین تا زمانیکه تمام وقت یا تقریبا تمام وقت اکثریت بزرگ اعضای جامعه باید به “کار” اختصاص یابد آنگاه جامعه ضرورتا به طبقات تقسیم میگردد. درکنار این اکثریت عظیم،که وقف “کار” بیگاری است،طبقه‌ای شکل می گیرد که از کار مستقیما تولیدگر، رها ست او خود را به امورعمومی جامعه مشغول می کند: مدیریت کار،امور سیاسی،قضایی،علوم،هنرهای زیبا و غیره. در نتیجه،این قانون تقسیم کار است که پایه تقسیم به طبقات می باشد. ازسوی دیگر این امر مانع از آن نیست که “تقسیم به طبقات” از راه خشونت، فریب و دسیسه و تقلب به سرانجام رسیده باشد،و اینکه طبقه چیره پس از استقرار هرگز فراموش نکردتا سلطه خودرا به هزینه طبقه کارگر مستحکم کرده؛ مدیریت اجتماعی را به استثمار توده‌ها بدل نماید. اما اگر بنا به آنچه گفته شد،تقسیم جامعه به طبقات،برخی مشروعیت‌های تاریخی دارد،با اینهمه این “مشروعیت” تنها برای یک دوره زمانی معین و برای برخی شرایط معین است،تقسیم جامعه به طبقات،خودرا بر
پایه نا کافی بودن “تولید” بنیان نهاده است،شکوفایی کامل نیروهای مولده مدرن،آنرا (تقسیم جامعه به طبقات را) جارو خواهد کرد.
در حقیقت امرفرو پاشاندن طبقات اجتماعی،درجه‌ای از توسعه تاریخی را مفروض می‌دارد که درآن نه تنها وجود این یا آن طبقه مسلط معین بلکه وجود یک طبقه مسلط بطور عام و از این روی، خود وجود تمایزات طبقاتی،همچون خطایی تاریخی، و فکری پوسیده، شده اند . بنابراین فرو پاشاندن طبقات اجتماعی، درنظر می گیرد که توسعه تولید،تا آن درجه ارتقاء پیدا کرده که در آن اختصاص وسائل تولید و تولیدات،و سپس اختصاص سلطه سیاسی،انحصار فرهنگی
اختصاص رهبری فکری به یک طبقه خاص نه تنها بیهوده و سربارجامعه است بلکه همچنین از نقطه نظر اقتصادی،سیاسی و فکری، سدی در برابر توسعه می باشد. ما اکنون به این نقطه نظر رسیده‌ایم
اگر ورشکستگی سیاسی و فکری سرمایه داری برای خودش دیگر چندان راز پنهانی نیست،ورشکستگی اقتصادی‌اش بطرز قاعده مند هر ده سال یکبار تکرار می شود. در هر بحران،جامعه زیر بار نیروهای مولده خودش،زیر بار تولیدات خودش،که او از بهره بردن از آنها ناتوان است (نا توان شده است. مترجم)،دچار خفگی می گردد. در برابر این تناقض احمقانه که : ـ
تولید کنندگان چیزی برای مصرف ندارند،زیرا که مصرف کننده‌ای پیدا نمی شود؛
جامعه خود را ناتوان می یابد
نیروی توسعه وسائل تولید،زنجیرهایی را که شیوه تولید سرمایه داری بر او تنیده است،بر خواهد افکند، آزادیش از این زنجیرها تنها شرط لازم است برای اینکه توسعه نیروهای مولده،بدون گسست،با سرعتی شتابدار پیشرفت کنند،درادامه، این آزادی تنها شرط لازمست برای یک رشد عملا بیکرانِ خود تولید. ـ
و نه همش همین. مالکیت اجتماعی تولید،محدودیتهای مصنوعی تولید را که اکنون وجود دارد از میان بر می‌دارد. همچنین اصراف و تخریب عملی نیروهای مولده و تولیدات را که اینک نتیجه مستقیم و گریز ناپذیر تولید هستند و دربحرانهای دوره ای مرضشان به اوج میرسد را نیز ازبین می برد. افزون براین، مالکیت اجتماعی وسائل تولید،حیف و میل احمقانه که نشانگر تجمل طبقات اکنون
مسلط و نمایندگی سیاسی‌شان است را حذف کرده، بدین ترتیب انبوهی امکانات تولید و تولیدات را برای مالکیت اجتماعی آزادمی نماید
به کمک تولید اجتماعی،امکان تامین کردن یک زندگی از نظر مادی کاملا کافی و روز به روز غنی تر شونده،برای همه اعضای جامعه،و نه تنها این، بلکه همچنین امکان تضمین کردن شکوفایی و پرورش آزاد وکامل ظرفیتهای بدنی و فکری آنان،این امکان امروز برای نخستین بار وجود دا رد
[ ولی “وجود دارد”(۱) ـ
آنچه در با لا بین دوکروشه آوردم سخنان انگلس دراثراو در ۱۸۸۰،”سوسیالیسم تخیلی و سوسیالیسم علمی” می باشد(۲) ـ .
اینجانب این روش را که هنگام بحث، سخنان “بزرگان” را همچون “دلیل،بی برو برگرد” یاد آوریم،نادرست و روشی “حوزه ای”،مذهبی،می دانم. کمونیستها باید به علم متکی باشند و علم فهمیدنی است،هرگاه انسان چیزی را “بفهمد” آنگاه بخوبی می تواند استدلال کند؛ من کوشیدم در آغاز این نوشته،فهم خودم از سوسیالیسمِ علمی، را بیان کنم.بحثی که درزیر می اید را،در واقع می توان روشن تر و حتی علمی تر،مستقیما بر پایه ماتریالیسم تاریخی ثابت کرد. اما متاسفانه در جنبش ما هنوز فرهنگ حوزوی رواج دارد،تا نقل قول از بزرگان نکنی،طرف به احتجاجات خود ادمه می دهد.ـ
این اثرحدود سه سال پیش از درگذشت مارکس است،پس چکیده آخرین کشفیات مارکسیسم می باشد اگر آنرا خلاصه کنیم سه نکته اساسی درآن دیده می شود: ـ
نخست اینکه برپایی “سوسیالیسم” با به مالکیت اجتماعی در آوردن وسائل تولید آغاز می شود وبا
انحلال “طبقات اجتماعی” پیش میرود
دوم اینکه،ایده “به مالکیت اجتماعی در آوردن وسائل تولید و انحلال طبقات” (یعنی سوسیالیسم) از ۲۰۰- ۳۰۰ سال پیش از مارکس هم وجود داشته،اما امکان نداشت که بتوان آن ایده را پیاده کرد.
با ایده هایی مانند اینکه “وجود طبقات با عدالت و برابری در تضاد است و از این قبیل…” و یا “به صرف اراده”یا صرفا “با برشمردن فجایع سرمایه داری و …” نمیتوان بطور واقعی ودرراه پیشرفت انسان، باسرمایه داری مبارزه کرد،نمی توان خواهان سوسیالیستی شدن جامعه
شد،به صرف چنین ایده هایی،سوسیالیسم امکان پذیرنیست
سوم- چرا؟ زیرا: پایه تقسیم جامعه به طبقات بر”نا کافی بودن تولید” نهاده است. “تا هنگامیکه بازده کل کار جامعه بزحمت کمی بیش از حداقل ضرور برای ادامه حیات افراد جامعه است،بنابراین تا زمانیکه تمام وقت یا تقریبا تمام وقت اکثریت بزرگ اعضای جامعه باید به “کار” اختصاص یابد،آنگاه
جامعه ضرورتا به طبقات تقسیم میگردد” ـ
چهارم _ پس در چه شرایطی میتوان و باید خواهان سوسیالسم شد ؟
شرایط اقتصادی نوین”، “شکوفایی کامل نیروهای مولده مدرن” ـ “
ـ”ا ینکار بر پایه شرایط اقتصادی نوین عملی میشود”،”شکوفایی کامل نیروهای مولده مدرن ،آنرا (تقسیم جامعه به طبقات را) جارو خواهد کرد.”ـ
پنجم- جامعه سوسیالیستی چگونه است؟
ـ”توسعه نیروهای مولده،بدون گسست،با سرعتی شتابدار پیشرفت (می کنند)، تولید رشدی بیکران (بدون مرز) دارد. یک زندگی از نظر مادی کاملا کافی و روز به روز غنی تر شونده،برای همه اعضای جامعه،و نه تنها این، بلکه همچنین … تضمین شکوفایی و پرورش آزاد وکامل ظرفیتهای بدنی و فکری آنان.” ـ
ششم- آیا از نظر مارکسیسم،درنیمه دوم قرن نوزدهم،مثلا در۱۸۸۰،برپایی سوسیالیسم،امکان
پذیر است؟ پاسخ “آری” است،انگلس می‌گوید:ـ
ـ “درحقیقت امرفرو پاشاندن طبقات اجتماعی،درجه‌ای از توسعه تاریخی را مفروض می‌دارد… بنابراین فرو پاشاندن طبقات اجتماعی، درنظر می گیرد که توسعه تولید،تا آن درجه ارتقاء پیدا کرده که در آن اختصاص وسائل تولید و تولیدات…به یک طبقه خاص …بلکه همچنین از نقطه نظر…سدی در برابر توسعه می باشد. ما اکنون به این نقطه نظر رسیده‌ایم” “به کمک تولید اجتماعی،امکان تامین کردن یک زندگی از نظر مادی…و پرورش آزاد وکامل ظرفیتهای بدنی و فکری…آنان،این امکان امروز برای نخستین بار وجود دا رد ولی ” وجود دارد”(۱)ـ
آری همین دو جمله : “ما اکنون به این نقطه نظر رسیده‌ایم”، “این امکان امروز برای نخستین بار وجود دا رد” مورد نظر است،که نشان می دهد که از نظر مارکسیسم،در نیمه دوم قرن نوزدهم امکان انجام انقلاب سوسیالیستی وجود دارد و برای اولین بار وجوددارد(یعنی پیشتر وجودنداشته). حال پرسش‌های بعدی: ـ
هفتم – آیا از نظر مارکسیسم در نیمه دوم قرن نوزدهم، هر کشوری،هر جامعه‌ای در هرجای جهان آنروز،می توانسته دست به انقلاب سوسیالیستی بزند یا نه این امر همچون اولین اقدام از این دست،درانگلستان،فرانسه،آلمان، کشورهای پیشرفته غربی امکان داشته است ؟
پاسخ: بدیهی است که آن زمان درهر جامعه و هر کشوری،امکان انجام انقلاب سوسیالیستی نمی توانست وجود داشته باشد زیرا “سطح معینی از رشد،رشد نیروهای مولده،رشد اقتصادی و…” ضرورت دا رد ،که دربالا توضیح داده شده،در نیمه دوم قرن نوزدهم جهان متشکل است از چند امپراتوری،بعلاوه ایالات متحده آمریکا بغیر از ایران و یکی دو کشور دیگر،بقیه همه مستعمره اند،که از نظر مارکسیسم در آن دوره،مسئله اصلی این مستعمره‌ها یا اشغال شده ها،رهایی و حق تعیین سرنوشت و تشکیل دولت ملی می باشد. مثلا درایندوره ایران در عصر ناصرالدین شاه است،کشورما فئودالی و بسیار عقب مانده است که در آن تنها چند عدد کارخانه: صابون سازی،شیشه،اجر پزی و یکی دو ریسندگی بود. اما بدیهی است که روشنفکران ایران در آن زمان می توانستند مارکسیست باشند،کمااینکه در همین حول و هوش زمانی،و پیش از انقلاب اکتبر،سوسیالیستهای ایرانی فعالیت داشته در تدارک انقلاب مشروطه بودند،که آرمانش استقرار سرمایه داری ملی ایران بود. آری سخن به درازا کشید،باری انگلس در همین کتاب و در همانجایی که می گوید “این امکان امروز برای نخستین بار وجود دارد ولی” وجود دارد” “(۱)،نشانه زده، و در پاورقی آماری از وضعیت صنایع و اقتصاد انگلستان (به اضافه ایرلند) می دهد،که من نیز آنرا در پاورقی آورده ام(شماره ۱) به کمک این آمار انگلس می کوشد به خوانندگانش نشان که چرا “این امکان”،”امروز”(درآنزمان)،”برای اولین بار” درانگلستان وجود دارد(یعنی پیشتر وجود نداشت) آری آشکار است که از نظر مارکس و انگلس،در آن دوران تنها در کشورهای پیشرفته سرمایه داری “سوسیالیسم” امکان دا شت. اینهمه را گفتیم تا شگفتی خودرا از اینکه برای برخی کمونیستهای هموطن ما امر “سوسیالیسم”،گویی به زمان و مکان ربطی ندارد! نشان دهیم( “چون کمونیست هستی و تا موقعی که کمونیست هستی،باید در هر زمین(سرزمین) و هر زمان خواهان برقراری سوسیالیسم باشی”!!). تا اینجا معلوم میشود که مارکسیست کسی است که وقتی از برپایی سوسیالیسم در ایران سخن می‌گوید دستکم مانند انگلس مدلل کند که چرا و برپایه کدام سطح ازامادگی‌های “مادی”و… ؛ این امر شدنی است، وگرنه در بهترین حالت باید اورا یک سوسیالیست تخیلی نامید.
هشتم – با اینهمه،خب! در همان ۱۸۸۰که از نظر انگلس، انگلستان آمادگی انقلاب سوسیالیستی را داردآنگاه ازنظر مارکس وانگلس،یا مستقیما بنا به ماتریالیسم تاریخی،تکلیف کشورهای دیگر،کشورهایی که از نظر سطح رشد نیروهای مولده و…هنوز در مرحله سوسیالیستی نیستند،چیست؟ کمونیستها در این کشورها باید خواهان چه انقلاب یا تحولی باشند،خلاصه! کدام فرماسیون؟: سرمایه داری یا سوسیالیسم؟
نخست اینکه،نباید همه پرسش‌های خودمان را ازمارکس و انگلس پاسخ بخواهیم،چنانکه مؤمنین ازانبیاء
مارکس و انگلس خیلی کار کردندکه تیترهای آن در بالا آورده شد،خلاصه اینکه بطور روزمره آنان مشغول پاسخ به پرسش‌های جنبش‌های اروپای پر تب وتاب آن دوران بوده،آنان فکر می کردند انقلاب سوسیالیستی درکشورهای صنعتی پیشرفته آن زمان: انگلیس و فرانسه یا آلمان و…روی می دهد و آنگاه شبیهه آنچه در انقلابات آغازین سرمایه داری روی داد،انقلاب سوسیالیستی نیز پس از بروز،به سرعت همه غرب را فرا گرفته جهان را این رو آن رو می کند
بطور خلاصه: درآن دوران بجزکشورهای پیشرفته غربی و امپرا طوریها،بقیه کشورهای جهان یا در اشغال امپرا طوریها یا اینکه مستعمره بودند
ساختار اقتصادی-اجتماعی آنان یا فئودالی بود یا درمراحل آغازین سرمایه داری. در بین مستعمره ها بسیاری حتی دارای ساختارهای پیش از فئودالی بودند بنابراین درمورد آنها اصولاً “سوسیالیسم” و یا “گذار به سوسیالیسم” مطرح نبود آنچه مطرح بود: فروپاشی امپراتوریها و آزادی ملل دربند،که می بایست ملتهای خودرا تشکیل می دادند،و این یعنی استقرار سرمایه داری خودی. در مورد مستعمره ها،پرسش اصلی امکان رهایی آنان از چنگال غرب تماما سرمایه داری و تماما استعمار گر بود،امری که منوط به انقلاب در کشورهای متروپل می شد. اما با اینهمه یک حالت می ماند و آن اینکه
اگر در غرب استعمارگر،انقلاب سوسیالیستی،پیروز شود،آنگاه کشورهای دارای ساختارهای پیش از سرمایه داری چه باید بکنند آیا باید،منتظر تکامل تاریخی فئودالیسم به سرمایه داری و سپس منتظر رشد و گسترش سرمایه داری و …مانده و آنگاه به “سوسیالیسم” به پیوندند؟ پاسخ روشن بود،همان پاسخ طبیعت به روندهای تکاملی جهان: هرگاه درسیر تکامل، پدیده کیفیتا نوینی متولد شود،آنگاه انواع عقب مانده آن،که هنوز این سیر تکامل را پایان نبرده اند،یا ازبین می روند یا به کمک نوع نوین (از راه درهم آمیزی یا …) راه میانبر پیموده به سطح عالی تکامل می رسند .
اگر انقلاب سوسیالیستی در کشورهای پیشرفته رخ می داد آنگاه پرولتاریا ی انقلابی قدرت سیاسی را در استیلاگرترین کشورها بدست گرفته بود و درضمن وظیفه تاریخی رهایی جهان را نیز بر عهده دا شت آنگاه همه مستعمره‌ها و ملل تحت ستم را نیز نه تنها آزاد می کرد بلکه دست آنان رامی گرفت تا با برنامه ریزی‌های ویژه اقتصادی-اجتماعی (که چگونگی و جزئیات آن بعدا روشن خواهد شد )، بدون انتظار سپری شدن خود بخودی مراحل رشد و تبدیل فرماسیونهای عقب مانده، خودرا به سطح لازم و ضروری آمادگی‌های زیربنایی رسانده و وارد فاز سوسیالیستی شوند. ـ
تا اینجا نظرات مارکس و انگلس را در باره انقلاب سوسیالیستی، بنیانهای مادی ومعنوی(رهبری) ضرور و اجتناب ناپذیر برای گذار به آن و انقلاب در کشورهای عقب مانده یاد آوری شد. ـ
اما بعد! چه شد؟ و جهان چگونه پیش رفت؟
انقلاب اکتبر در روسیه، انقلابات “دمکراتیک خلقی”ـ
تاریخ انقلاب روسیه را کم وبیش می دانیم،دراینجا به آن نمی پردازیم،آری وقتی کمونیستهای روسیه قدرت را بدست گرفتند،باکش و قوسهایی سرانجام اعلام شد که آن انقلاب موعود سوسیالیستی رخ داده است،پس مستعمره‌ها و ملل تحت ستم،آزاد شده(سقوط امپراطوری روسیه) ویا درمسیر آزادی قرار گرفته اند(دیگر ملل زیرستم،و مستعمره‌ها ).
سپس جنگ دوم جهانی،تشکیل اردوگاه کشورهای سوسیالیستی،از هم گسیختن زنجیرهای استعمار،گره کرده بردست و پای خلق‌های جهان
(قطعا با نقش به نظر تعیین کننده اردوگاه سوسیالیستی دررهایی این خلقها).
تبعا در اینجا باز همان بحث پیشین،پیش آمدکه: کشورهای عقب مانده،که شمار بزرگی از آنان هنوز در فرماسیونهای پیش از سرمایه داری بسر می برند،شمار بزرگی از آنان از دست استعمار رها شده یا می شوند و درآنها عقب ماندگی تاریخی و و فقرو فلاکت و تکیدگی ناشی از غارت وحشیانه استعماری مستولی است،چه باید بکنند ؟،پاسخ این مسآله این بود که این کشورها به کمک اردوگاه سوسیالیستی،یک مرحله ویژه، رشد و بازسازی را انجام می دهند تا در آنها زیربناهای لازم برای ساختن جامعه سوسیالیستی فراهم شود،این مرحله،برای کشورهای عقب مانده را ” مرحله انقلاب دمکراتیک” و یا مرحله “تحولات دمکراتیک” می نامیدند. ـ
دویادآوری :ـ
یکم- آشکار بود که هم از نظر ماتریالیسم تاریخی هم بنا به نظر رسمی تئوریسین‌های اردوگاه و هم ازنظر کمونیستهای کشورهای جهان سومی مورد نظر ،مضمون اقتصادی-اجتماعی “مرحله انقلاب دمکراتیک” سرمایه داری بود. کسی این امر را زیر سئوال نمی برد.
دوم- از لحاظ تئوریک موضوع “مرحله انقلاب” در کشوهای نارشد یافته،در زمان وجود “اردوگاه سوسیالیستی” به مقو له مارکسیستی “دوران ” بر می گردد که من در پایان این نوشته،می کوشم تا بطور مجزا این مقوله راشرح دهم
میهن عزیز ما ایران
در زمان وجود “اردوگاه سوسیالیستی”،مرحله انقلاب ایران هم از نظر حزب توده و هم از نظر سازمان چریکهای فدایی خلق،و بعد تر هم از نظر همه شاخه‌های فدایی،”انقلاب دمکراتیک خلق”
بوده است،تا آنجایی که من می دانم ،بطور کلی همه گروه‌های سیاسی کمونیست ایرانی،که وجود “اردوگاه” را قبول داشتند،مرحله انقلاب ایران را “دمکراتیک خلق” می دانستند با این تفاوت که برخی از آنان،به لحاظ ضعف مفرط تئوریک،از درک مضمون سرمایه داری آن ناتوان بوده و چه بسا هستند
کسانی که امروز اعلام می کنند که در ایران خواهان سوسیالیسم هستند
در بالا نشان دادیم که بنا به ماتریالیسم تاریخی،سوسیالیسم تنها بر برپایه سرمایه داری رشد یافته،امکان دارد،برای “مومنینِ” مارکس و انگلس(با پوزش از مارکس و انگلس) نیز، سخن انگلس را عینا ترجمه کردیم (کوشیدیم سلیس باشد،منبع اصلیش هم دردسترس همه است : پاورقی)،نشان دادیم که در دوران وجود اردوگاه سوسیالیستی نیز همه کمونیستهایِ آن “چارچوب”، دقیقا چنین می اندیشیدند که ایران در مرحله انقلاب دمکراتیک خلق (ساختار اقتصادی- اجتماعی سرمایه داری)است. امروز انتظار مارکس و انگلس در مورد انقلاب سوسیالیستی در انگلیس،فرانسه و آلمان و …،هنوز بوقوع نپیوسته،دراین رابطه اگر بخواهیم امروز ارقامی را که انگلس از اقتصاد صنعتی انگلستان در۱۸۸۰داده بود (ما نیز در پاورقی آوردیم) را با اوضاع امروزانگلستان،بعد از تاچر،مقایسه کنیم(بسیاری از صنایع تعطیل): انگلستان مرکز بورس و دلالی و بانک دراروپا و درجهان! آنگاه پرسش‌های ما بدرستی بسیار بیشتر می شود. اردوگاه سوسیالستی موجود فروپاشیده. کشور یک ملیارد و نیمی چین زیر رهبری “حزب کمونیست” متاسفانه مناسبات سرمایه داری عقب مانده تر از سرمایه داری غرب را با زور به ملت خود تحمیل می کند، این “سرمایه داری” تنها در مدتی نزدیک به ۲۰ سال ( ۱۹۸۰ -۲۰۰۰)چین را بیش از هرزمانی در تاریخ خود توسعه داده،نرخ رشد متوسط ۱۰%،درسال،که بالاترین نرخ رشد در جهان است،چین امروز جزء سه یا چهار اقتصاد بزرگ جهانی است،چینی که صادراتش مداد و خط کش و سنجاق قفلی بود،امروز مرکز صنعت جهانی،تا مرز احتمالی شرکت در تولید ایرباس جلورفته و… ؛
ویتنام! شمالی و جنوبی، ویتکنگها‌های قهرمان کمونیستها و روشنفکران جهان در دهه هفتاد،با تمام قوا می کوشد تا بکمک امریکا! کشور خودرا از عقب ماندگی در بیاورند(می دانم این حقایق برخی از ما را که باضعف تئوریک خود پیر شده‌ایم، می آزارد). ـ
امروز کشورهایی که خود را هنوز رسما سوسیالستی می نامند: کره شمالی و کوبا (دیگری به خاطرم نمی اید). فقط یکباردیگر! سخن انگلس درباره یک جامعه سوسیالیستی را یاد آور می‌شوم:ـ
ـ “توسعه نیروهای مولده،بدون گسست،با سرعتی شتابدار پیشرفت (می کند)، تولید،رشدی بیکران ( بی حد) دارد. یک زندگی از نظر مادی کاملا کافی و روز به روز غنی تر شونده،برای همه اعضای جامعه،و نه تنها این، بلکه همچنین … تضمین شکوفایی و پرورش آزاد وکامل ظرفیتهای بدنی و فکری آنان ” ـ.
می توانم ادامه دهم ولی به نظرم اگر برای باز اندیشی سوسیالیستهایی است که حرفهایی
. می زنند که ربطی به مارکسیسم ندارد،کافی است
به اینجا که رسیدم،برای آنهایی که در شرایط امروزی جهان تحولات اجتماعی ایران را درمرحله “سوسیالستی” اعلام می کنند(صراحتا یا در لفافه)،فقط یک چیز می ماند که بگویند: ـ
ایران در زیر سلطه رژیم ما دون ارتجاعی ولایت فقیهی جمهوری اسلامی،رشد کرده است! ” – مطمئن هستم هیچ خردمندی درجهان و هیچ کمونیست ایرانی چنین نمی گوید
ایران در دوره جمهوی اسلامی،خرابه شده و رو به نابودی برده می شود،بنیه صنعتی ایران نسبت به پیش ازانقلاب عقب تر برده شده است
ـ(غیراز آنکه ،ایرانیان با استعداد، هنرمند و دانش دوستند و خود با بهره گیری از مکانات شگرف
عصرکنونی،فن آوری و ابداعات می‌کنند) ـ
بخشی از صنایع نابود،بخش بزرگی از آن تعطیل و بقیه در احتضارند. ” اسلام “! آب،خاک،جنگل و حتی هوای میهن ما را نابود کرده است، تکنوکراتهای خائنی که در این چهار دهه،جمهوری اسلامی را دراین ویرانگری یاری وکارگزاری کرده اند،امروز خود اعلام می‌کنند که ایران در ده سال آینده سراسر بیابان خواهد شد، آنچه جمهوری اسلامی کرده و می کند شاید تنها با حمله مغول سنجش پذیر باشد،این روند ویرانسازی ایران اگر در سالهای آغازین جمهوری اسلامی،از عقب ماندگی بسیار و بیسواد بودنش سرچشمه می گرفت،امروز تخریب ایران(بویژه و بویزه تخریب صنایع ایران و بویزه،بخش خصوصی آن)،از سوی خامنه‌ای و سران سپاه او برنامه ریزی شده است (باورش برای خیلی‌ها سخت است،من امیدوارم درنوشته دیگری اینرا تشریح کنم) ـ
پس چرا کسانی امروز، ایران را در مرحله برپایی “سوسیالیسم” اعلام می کنند(مستقیما یا تلویحا)؟!شگفت آور است!،نمی توان گفت چرا!،خودشان باید پاسخ دهند. به نظرمن
نخست-بدلیل کم دانشی،دیگر به دلیل خو خواهی و برخی محاسبات محفلی-سیاسی و سدیگر
بی‌توجهی به مسئولیت این نوع گفتار.ـ
در یک نشست پالتاکی که اعضای سه سازمان شرکت کننده در”پروژه بزرگ وحدت چپ” و رفقای منفرد همراه این پروژه، گرد آمده بودند تا به بحث یکی از رفقای تهیه کننده “منشور شش امضاء”، پیرامون سوسیالیسم مورد نظرشان، گوش دهند. درپایان بحث و هنگام طرح پرسشها، وقتی به رفیق سخنران گفته شد که سوسیالیسمی که شما تعریف کرده اید، همانا “سوسیالیسم تخیلی” است ونه “سوسیالیسم علمی” که مارکس تبیین کرده است، ایشان(گویی با نوعی لبخند ) پاسخ داد: ” آیا شما فکرمی کنید که سوسیالیسم مارکس علمی است؟”۰
درسازمان ما سالهاست که روی خیلی چیزها متأسفانه، کارنمیشود،بویزه مباحث تئوریک. در آخرین جلسه پالتاکی اعضای سازمان برای بحث درباره برنامه،سخنران(یکی از امضاء کنندگان منشور شش امضاء )،می گوید: ” اول باید ببینیم که شما می خواهید که در ایران سوسیالیسم برقرار شود یا نه،آنگاه ببینیم چگونه ؟”!۰
نمی دانم چه بگویم؟ فاجعه! یا خنده دا ر! این دقیقا عکس ماتریالیسم تاریخی است،ماتریالیسم تاریخی می گوید: دریک جامعه معین اول باید دید که سوسیالیسم شدنی است یا نه،اگر شدنی نباشد آنگاه شما نمی توانید آنرابخواهید و نباید آنرا بخواهید، وگرنه ایدالیست هستید، و اگر شدنی باشد آنگاه شما باید آنرا بخواهید وگرنه ارتجاعی هستید. گفته این رفیق از سوسیالیسم تخیلی عقب تر است. در همین پالتاک،یکی دیگر از امضاء کنندگان “منشور شش امضاء” می گوید “نظامی که ما دنبال آن هستیم با گسست از سرمایه داری صورت می گیرد”!!۰
باید به این رفیق یادآوری کردکه: هیچ نظامی نیست که “با گسست از سرمایه دا ری صورت گیرد”،سوسیالیسم برپایه سرمایه داری،برپایه دستاوردهای سرمایه داری و با نابود کردن شیوه تولید سرمایه داری برپا میشود،باید باز یاد آوری کرد که همه آنهایی که از ضدیت با سرمایه داری، خواهان سوسیالیسم می شوند،”سوسیالیست تخیلی ” هستند که ربطی به مارکسیسم ندارد،در پایین باز به این تفکر خواهیم پرداخت. ـ
آیا می توان جامعه‌ای ساخت،که نه سرمایه داری باشد و نه سوسیالیسم و چیزی بین ایندو ؟
اولین کشف مارکسیسم(ماتریالیسم فلسفی) این است که شما و هیچکس و هیچ نیرویی در هستی،هیچ چیز و هیچ پدیده‌ای را بوجود نمی آورید،خلق نمی کنید،بلکه اشیا را تغییرشکل و تغییر در کاربرد می دهید. هریک از پدیده‌های طبیعت تحت شرایطی پدید می آید(متولد میشود)، طی پروسه ای،که اسلوب دیالکتیک آ نرا شرح می دهد ،رشد و تکامل می یابد و چون شرایطی،که تحت آن، پدیده مزبور بوجود آمده بود،سپری گردد،آنگاه عمر آن پدیده نیز به پایان میرسد. مارکسیسم(ماتریالیسم تاریخی ) نشان می دهد که جامعه بشری نیز یک پدیده طبیعی است،مانند هر پدیده دیگری در طبیعت، قوانین تکاملی خود را دارد،هر فرماسیونی تحت شریط تاریخی معینی پدید می اید و زمانی که این شرایط،سپری گردد،آن فرماسیون هم از بین می رود(جای خود را به بعدی می دهد) تو! انسان،تنها کاری که می توانی بکنی این است ،که آن شرایط تاریخی،آن قوانین تکاملی،درونی پدیده مفروض را به شناخت خود درآوری،پروسه شناخت نیز خود روشی علمی است که باید یاد بگیری. آنگاه تنها دراین صورت و تنها در این صورت است که به نسبتی که تو ! آن پدیده را شناخته باشی (شناخت علمی) می توانی برآن دست یابی،آنرا به کنترل خود در بیاوری،بر آن مسلط گردی در غیر آنصورت،انسان اسیر است و اسیر است و اسیر!،اسیر پدیده‌های طبیعت(پدیده‌های اجتماعی)،پدیده‌های “کوچک” “بی مقدار”،مانند یک مگس،یک میکرب،مانند سرمایه داری پست رذل (” اختراع!،سرمایه داران پست فطرت و …” !!). پس هیچ نیرویی نمی تواند یک ساختار اجتماعی -اقتصادی را بسازد. اما اگر بپرسیم که آیا،چنین ساختاری می تواند وجود داشته باشد ؟،بدیهتا پاسخ منفی است زیرا ماتریالیسم تاریخی نشان داده است که انسان در هر زمانی تنها در یکی از فرماسیونهای پنجگانه،زندگی می کند(بطور غالب ). لنین نیز بارها بهنگام بحث درباره تحولات جامعه سرمایه داری می گوید: هر جامعه‌ای یا سرمایه داری است یا سوسیالیسم،بین ایندو هیچ چز دیگری وجود ندارد،اگر سوسیالسم مارکسیستی نباشد قطعا سرمایه داری است،ولی! ولی بدتر از سرمایه داری یی که توسط خود نمایندگان رسمی آن برپا شده باشد. مناظره لنین ازقضا با کسانی است که مارکسیست هستند
واز این روی خواها ن “سوسیالیسم” و لنین دارد به آنها می گوید سوسیالیسم شما،آنی نیست که مارکس می گوید،سوسیالیسم شما علمی نیست،پس سوسیالیسم نیست و چون نمی توان یک ساختار “اقتصادی-اجتماعی” اختراع کرد و درعمل بالاخره قوانین گریز ناپذیر طبیعی (ویعنی “اجتماعی” هم) خودرا تحمیل خواهند کرد،پس آنگاه حاصل کار شما چیزی جز یک جامعه سرمایه داری نخواهد بود،و متاسفانه بدتر و یا خیلی بدتر،چون شما دخالت‌های بیسوادانه و اراده گرایانه می کنید. و اگر من(نویسنده این رساله ) بخواهم چیزی اضافه کنم،می گویم مانند کسی که از روی خیرخواهی و دوست داشتن کسی،برای رفع بیماری اواقدام می کند یا نظر می دهد ،ولی از پزشکی چیزی نمی داند.
اما تجربه تاریخ سده اخیر نشان می دهد که عملا چنین جامعه‌ای که نه سوسیالیسم مارکسیستی و نه سرمایه داری است،می تواند ساخته شود،نمونه‌اش می شود کوبا ،کره شمالی،اما تجربه همین صدسال اخیر نیز به خوبی نشان داده که این نوع جوامع پایدار نمی مانند،تنها بزور،بطور مصنوعی درست شده اند و به محض اینکه این “زور” سست شود این نوع جوامع نیز از بین می روند نتیجه اینکه سخن ماتریالیسم تاریخی دا یر بر اینکه “نمی شود بوجود آورد و…” به لحاظ تاریخی درست است و سخن لنین که می گوید چنین جامعه‌های ساختگی،از سرمایه داری عقب تر هستند نیز درست می باشد .ـ
خب حالا دیگر شاید زمان آن است که بگوییم برای ایران ما،ایران عزیز،و مردم ستمدیده ما،اوضاع را چگونه می‌بینیم
بنیانهای یک برنامه پیشنهادی برای ایران
از لحاظ علمی درآغاز باید کل،(یعنی جهان) و سپس جزء (یعنی کشورما )را شرح دهیم اما شرح “کل” همان مقوله “دوران” است که درزیر و بطور مجزا به آن می پردازم
ولی تجربه و مشاهدات روشنفکران و مردم ما،دررابطه با ایران و جهان انقدر هست که مستقیما از ایران شروع کنیم
یک- این تنها جهان بینی مارکسیستی است که می تواند تحولات جامعه بشری را بطرز علمی تبیین کند از این روی ما کمونیستهای ایران تنها نیرویی هستیم که باید بتوانیم شرا یط میهن ماو راه خوشبختی و پیشرفت مردم ما،در مسیری شدنی،آسانتر و سریعتر،را بنمایانیم
دو- جمهوری اسلامی در این چهار دهه میهن ما را رو به ویرانی برده،بنیه صنعتی کشورما را بسیار ضعیف کرده است،برای اولین بار،حیات خود سرزمین ایران بطور جدی بسوی مرگ رانده می شود ،”اسلام” جمهوری اسلامی،هوا،خاک،آب،جنگل و همه طبیعت حیاتی ایران را در معرض مرگ ونابودی قرار داده است
سه- بدیهی است که هدف نخست همه کسانی که ایران و مردم ایران رادوست دارند و ترقی کشور را به منافع خود ارجح می دانند،باید سرنگونی جمهوری اسلامی باشدو هست . اما بعد
چهار- ما با آگاهی از تلاشهای تاریخی مردم ما و بویزه در ۲۵۰ سال اخیر با آگاهی از خطاها و ناکامی‌ها و …؛ می دانیم که فرصت رهایی از عقب ماندگی بسیار تنگ است،از این روی سرعت اقدامات از عوامل مهم در توسعه کشور ماست
پنج- روشن است که سطح رشد نیروهای مولده در کشورما بهیچوجه در سطحی نیست که بحث برپایی سوسیالیسم مطرح باشد،بدیهی است که درشرایط جهان کنونی و تا آنجا که مارکسیسم در سطح کنونی خود،می تواند پیش بینی کند،پس از سرنگون کردن جمهوری اسلامی،تحولات ایران درراه رشد و ترقی،هر جور باشد مضمون آن سرمایه دا ری خواهد بود.ـ
ششم – همانطور که ماتریالیسم تاریخی پیش بینی می کرد،مرزها بین کشورها درحال سست شدن است،ما بسوی جهانی شدن، پیش رفته وپیش می رویم. اکنون در بازار جهانی خرید می کنیم و برای بازار جهانی باید تولید کنیم(بر پایه ارزش دربازارجهانیِ)( مگربرای برخی فراورده های استراتژیک).ـ
هفت – هدف بنیانی ما زدودن فقر و نداری از مردم ما،پیش بردن ایران در راه رشد و ترقی با بالاترین سرعت ممکن برپایه حفظ،تقویت و اعتلای جلوه‌های مترقی فرهنگ،اخلاقیات مردم ما،می باشد. توسعه اقتصادی از جمله از این روی برای کمونیستها اولویت دارد که پایه توسعه فرهنگی و معنوی و ارزش‌های انسانی است.ـ
هشت – ما جهانی شده ایم و می شویم،ارزش‌ها و نسبتها نیز جهانی است ،فقر امری نسبی است و امروز این نسبت جهانی است،رهایی مردم ما ازفقر یعنی رساندن درآمد سرانه (عادلانه توزیع شده) مردم ما به سطح میانگین جهانی، این هدف، دستیابی به نرخ رشد معینی رابه ما نشان می دهد
نه – برای دستیابی به نرخ رشد محاسبه شده برمبنای بالا ما باید همه منابع ثروت سرزمینی،همه نیروی انسانی،همه قدرت فکری مردم خودرآ سازمان دهیم،مردم ما ،مردم ایران از ویژگی هوش و واستعداد نسبتا بالایی برخودارمی باشند،مردم ما زرنگ هستند،مردم ما در طول تاریخ،مردمی اهل کار،زحمتکش و تولیدگر بوده اند،ما آفرینندگان کشاورزی،ما آفرینگان وسیعترین و پیچیده ترین،بدقت محاسبه شده، گسترده‌ترین شبکه‌های زیر زمینی آب (کاریز ها)هستیم عامه مردم این سرزمین(و نه تنها شماری اندک هنرمندان برجسته) هزاران سال است که در آفرینش هنر “قالی”، بگواهی عامه مردم جهان،درجهان اول هستند،با اینکه همیشه رقبای مهمی از چین تا روم (آناتولی و …) داشته ودارند،ما شطرنج رااخترع کردیم و به دنیا آموختیم. فرهنگی را که نویسندگان و شاعران ما از صدها سال پیش تاکنون پرورانده اند احترام معنوی ارزشمندی در میان ملل منطقه بر انگیخته است. این توانای‌های معنوی مردم ما سرمایه بسیار بسیار پیشبرنده‌ای درراه رشد مورد نظر می باشند . باید این انرژی را هرچه بیشتر و بهتر آزاد کرد: ” آزادی”،آری آزادی بویزه برای ایرانیان از نان شب واجبتر است،ایرانیان را آزاد بگذارید،تا استعدادهای شگرف خود راآزاد کنند آنگاه آنان جهان را در پشرفت بسوی خوشبختی، نیرو خواهندبخشید. ـ
ده – صنعت و توسعه صنعتی درتارک برنامه توسعه است،بدیهی است که کشاورزی هم بر پایه توسعه صنعتی می تواند رشد کند برای بهره برداری بهینه و با سرعت مناسب،از امکانات با لقوه ما، غیراز نیروی کار بسیار شایسته هموطنان،سرمایه نیاز مبرم است،بدیهی است که دولت جمهوری مردم آزاد ایران باید همه منابع مالی حکومتی را درراه توسعه اختصاص دهد اما افزون بران باید همه تلاشها،و پشتیبانی‌های قانونی را برای تشویق هر چه بیشتر صاحبان سرمایه‌های ایرانی برای سرمایه گذاری‌های تولیدی،بکار گیریم
یازده – برای به بهره برداری رساندن هرچه سریعتر و پر بازده تر منابع و نیروکار ایرانی،ما لزوما به تکنولوژی پیشرفته نیاز داریم افزون برآن با اولویت دادن به استقلال کشور،باید بر پایه ارزیابی‌های دقیق از نیاز ما به سرمایه،برای اجرا وپیشبرد برنامه‌های توسعه،تا حد نیاز از سرمایه گذاری‌های خارجی نیز بهره ببریم
دوازده – الزامات توسعه ایران،طرحی ملی و استراتژیک می باشدکه باید با همفکری و همیاری و مشارکت عامه مردم ایران همچنین احزاب ترقی خواه،دانشگاهیان،هنرمندان،صورت بگیرد
نه- باتوجه به نکات بالا،ماکمونیستهای ایران با تحلیل علمی جامعه شناختی از شرایط کشورما،این همه را بر پایه حفظ آزادی،همه آزادیهای سیاسی،اجتماعی،اندیشگی،همه طبقات و اقشار مردم میسرمی دانیم ما می دانیم که طبقه کارگر ایران اصلی‌ترین طبقه‌ای است که می تواند و باید از این آزادیها پشتیبانی کند از این روی ما پشتیبانی از حقوق طبقه کارگر ایران حفظ آزادیهای او درهمه زمینه‌های سیاسی،اقتصادی و اجتماعی را،درمرتبه نخست وظایف و تعهدات خود قرار میدهیم
ده- ما با تحلیل از شرایط ایران و بویژه با شناخت از ماهیت بغایت ارتجاعی جمهوری اسلامی معتقدیم که ساختار جمهوری اسلامی با منافع صاحبان سرمایه‌های ملی،و جدا از حکومت،بویژه اقشار تولیدی- صنعتی ایران نا سازگار است و جنبش ترقی خواهانه ایران باید بتواند این بخش از سرمایه داری ایران را باجنبش مردم ایران درراه سرنگونی جمهوری اسلامی همراه کند تا همچنین پس از سرنگونی،این قشرتوانمندیهای خود را درراه بازسازی ایران هرچه بیشتر فعال نماید.ـ
یازده – پایش زیست پیرامون، امروزه جنبشی جهانی است،افزون بران دامنه نابودگری جهانبینی “اسلام” ی در میهن ما،هستی این میهن را به فنا می برد.
ازاین روی ما ضمن دعوت همگان به مبارزه علیه تفکر ویرانگر “اسلامی”( آب،خاک و جنگل و … فرزند آوری و …،نعم خداوندی است،”مسلمانان” هرآنچه می خواهند ازان بهره بگیرند هیچ محدودیتی،لازم نیست. تنها رعایت شرع: خمس و زکات،نماز وروزه،دراین صورت خدا خود این منابع(برکت) را باز می دهد: خشکسالی ناشی از عدم تبعیت ناس از ملاها است،برای باران باید نماز باران بخوانید و…)ـ
همچنین پس از سرنگون کردن جمهوری اسلامی،پایش زیست پیرامون ایران،بازسازی و جانبخشی آن، در رده نخست وظایف جمهوری مردم آزاد ایران می باشد
میهن ما زمینه‌های عالی برای فراوردن انرژی‌های پاک، بویژه خورشیدی،رادارد،جایگزینی این انرژی‌ها بجای فسیلی آن،شیرین سازی آب دریا و سیراب کردن دشتهای ایران و…،بروش علمی و بر پایه مطالعات علمی نیز از نخست‌های وظایف خواهد بود .
پایان برنامه پیشنهادی
مقوله مارکسیستی “دوران”ـ
درحقیقت مقوله ماکسیستی “دوران” به مقوله فلسفی رابطه جزء و کل برمیگردد. هر پدیده‌ای درواقع جزیی دردل (دردرون،در چارچوب) پدیده دیگری است نخست باید مختصات کل را برآورد کرد آنگاه به حرکت جزء پرداخت
وقتی فرماسیون نوینی برای اولین بار در جایی متولد می شود،بنا به سرشت خود چنان پیشرفت می کند(نسبت به فرماسیون کهنه) از چنان پویایی درونی و حقانیت معنوی برخودار است که خود بخود و با سرعتی چشمگیر دامنه خودرا می گسترد،چه به لحاظ الگو بودن خودش و تشوق انقلابات همگون در سرزمینهای دیگر و چه حتی،در اثرجنگها(که می تواند در پی حمله فرماسیون کهنه،ارتجاع،آغاز شود)،وقتی فرماسیونی برای اولین بارمتولد می شود درواقع،جهان،آری کل جهان وارد مرحله نوینی شده است، “دوران نوین”.ـ
الف- دوران یعنی اینکه مبارزان سیاسی مارکسیست نخست تحلیل کنند که امروزه پیشرفته‌ترین فرماسیون مستقر درجهان کدام است به این معنی که چه بسا، در یک زمان،در یک دوره زمانی، بیش از یک فرماسیو ن در اینجا و آنجای جهان مستقرباشند مثلا در دهه شست میلادی در جهان هم فئودالیسم بود،هم سرمایه داری و هم سوسیالیم (واقعا موجود) ودر نواحی یی حتی برده داری هم بود،بدیهی است درآن تاریخ اکثریت کمونیستهای عالم،سوسیالیسم را در
تارک جهان می دیدند،پس دوران می شد “دوران گذار به سوسیالیسم ” .ـ
ب- دوم اینکه برای فهم دقیق دوران باید دید که فرماسیون چیره در جهان در چه مرحله‌ای از حیات خود است: شکوفایی، بحرانی، انحطاط و یا… ؛ـ
ج- دوران و تعیین مرحله انقلاب: کمونیستها در هر جامعه با هر سطح رشد،نخست باید دوران را تشخیص دهند.
د- فرض کنیم که در مرحله‌ای از تاریخ، آنها تشخیص دادند که فلان فرماسیون و در مرحله شکوفایی خود، در نوک پیکان تحول جهان است در این صورت اگر جامعه (کشور ) آنها به لحاظ بنیانهای مادی (سطح رشد نیروهای مولده و …؛ به طریقی که دربالا دیدیم، استدلال های انگلس) امکان استقرار این فرماسیون را دارد،آنگاه مرحله انقلاب ان کشور می شود استقرار ان فرماسیون،اما اگر کشور آنها به لحاظ بنیانهای مادی،هنوز به مرحله فرماسیون پیشرو ی مستقر،نرسیده است ومثلا بطور مشخص در مرحله بسیار عقب مانده تر،مثلا در مرحلهُ: یک یا دو فرماسیون عقب تربسر می برد است،آنگاه مرحله انقلاب آنان،”مرحله تدارکاتی” است یعنی پس از کسب قدرت سیاسی ،حکومت پیشرویِ جدید، “فرماسیونهایی” را که عقب است یکی،یکی طی نمی کند تا به پیشرفته‌ترین فرماسیو ن دوران برسد،بلکه با برنامه ریزی ویژه( علمی)،به نوعی میانبر می زند،یعنی کاستی‌های خودرا با سرعتی معقول و با جهت گیری دقیق به سوی پیشرفته‌ترین فرماسیو ن دوران،جبران می کند تا ساختمان فرماسیون نوین را درکشور خود راه اندازد
ه- در حالتی که در راس “دوران” فرماسیونی باشد که در مرحله بحرانی یا انحطاط خود است،آنگاه باز بنا به تحلیل دقیق و عالمانه،اگر کمونیستهای فلان کشور نشان دادند که سطح رشد نیروهای مولده و …؛ در کشور آنان امکان برپایی فرماسیون نوین (فرماسیون بعد از فرماسیون در حال انحطاط که در ان مرحله در جهان غالب است) را می دهد آنگاه آنها باید مرحله انقلاب را،فرماسیون بعدی (فرماسیونی که قرار است برای اولین با ر متولد شود)اعلام نمایند
ط – حالتی که “پیشرفته” ترین فرماسیون مستقر در جهان،فرماسیونی است که در مرحله انحطاط خود بسر میبرد،و کشوری که کمونیستهای آن می خواهند مرحله تحول بعدی (مرحله انقلاب) آنرا تعیین کنند، به لحاظ سطح رشد نیروهای مولده و …امکان گذار به فرماسیون نوین(فرماسیون بعد از فرماسیون جهانی در حال انحطاط ) را ندارد. آنگاه کمونیستها چه باید بکنند؟ نخست بگویم که این حالا ت متفاوت فرض شده در این بحث،خیلی الگو‌های مشخص و موفقی در تاریخ،تا آنجا که من می دانم،ندارند،پس می کوشم بنا به درک خودم از ماتریالیسم تاریخی،پاسخ دهم، آری در مورد این حالت،نخست یک چیز روشن است و ان آنکه،کمونیستهای کشور مزبور به هیچ وجه حق ندارند مرحله انقلاب خودرا فرماسیون نوین (فرماسیون بعد از فرماسیون درحال انحطاط کنونی حا کم درجهان) اعلام بکنند زیرا بنا به ماتریالیسم تاریخی و به شرحی که انگلس در بالا داد،بنیانهای مادی اینکار فراهم نیست،صرفا بنا به اراده نمی توان در جامعه تحول ایجاد کرد،چنین کاری نه تنها به شکست،بلکه چه بسا به فاجعه می انجامد،از این روی در چنین حالتی، ساختار اقتصادی-اجتماعی جامعه در دوره پس از سقوط حکومت ارتجاع،از جنس همان فرماسیون در حال انحطاط در دنیا خواهد بود با سه یاد آوری زیر
یک-فرماسیونی که در جهان درحال انحطاط است،لزوما در هرجای دیگر جهان دقیقا در همان وضعیت نیست. فرماسیونی که در جامعه‌ای از قدیم مستقر بوده،همه کارکردها و توانمندیهای خود را به مصرف رسا نده،و اکنون دیگر به نیروی ماندی در برابر پیشرفت بیشتر بدل شده
اماهمین فرماسیون در همین زمان در کشور دیگری که نیروهای مولده آن عقب مانده اند،ممکن است هنوز کارکردها و توانی برای پیش بردن بنیانهای مادی و توسعه نیروهای مولده را داشته باشد
دو- نیرهای ترقی خواه باید بدانند که اگر درست درهمان زمان که آنها در کشور خود برای سرنگونی ارتجاع مبارزه می کنند ،اگر آن انقلاب جهانی روی دهد و فرماسیون نوین در کشورهای پیشرفته پدیدار شود باز هم آنها نمی توانند بلاواسطه در کشور خود آن فرماسیون را برپا دارند،زیرا کشور آنها هنوز از لحاظ زیر ساختها،سطح رشد نیروهای مولده و …،عقب است و آنها نخست باید عقب ماند گی‌ها خود از سطح کنونی پیشرفت جهان، را جبران کنند
سوم -نتیجه گیری:در چنین حالتی(حالت ط ) کمونیستها باید بدانند که برای برپایی فرماسیون نوینی،که هنوز درهیچ جای جهان وجود ندارد،و درحالتی که کشور آنها عقب مانده است،آنگاه(اگر جدی باشیم)، دنیایی کار هست که باید شبانه روز با انضباط و برنامه ریزی علمی انجام داد تا اگر واقعا در اشتیاق فرماسیون نوین برای جامعه خود هستیم زیر ساخت‌های ضروری و گریز ناپذیر آنرا هر چه زودتر فراهم کرده باشیم
پایان
علی جلال ۲۸ اوت ۲۰۱۶
پاورقی
(۱) ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻋﺪد ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﺼﻮﻳﺮی از رﺷﺪ ﻋﻈﻴﻢ وﺳﺎﻳﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ را، ﺣﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر
ﺳﺮﻣﺎﻳﻪداری،ﺑﺪﺳﺖداد.ﻃﺒﻖﻣﺤﺎﺳﺒﺎتﮔﻴﻔﻦﻣﺠﻤﻮعﺛﺮوتﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎیﮐﺒﻴﺮواﻳﺮﻟﻨﺪﺑﻪاﻋﺪاد
اﺻﻠﯽ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ
سال ۱۸۱۴ ۲۲۰۰ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻟﻴﺮﻩ اﺳﺘﺮﻟﻴﻨﮓ برابر با: ٤٤ ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻣﺎرک
” ۱۸۶۵ ۶۱۰۰ ” ” ۱۲۲ “
” ۱۸۷۵ ۸۵۰۰ ” ” ۱۷۰
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺨﺮﻳﺐ وﺳﺎﻳﻞ ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺗﻮﻟﻴﺪات اﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺤﺴﺒﺎت دوﻣﻴﻦ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ دارانﺁﻟﻤﺎﻧﯽ در ١٢ ﻓﻮرﻳﻪ ۱۸۷۸ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺿﺮر ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺁهﻦ ﺁﻟﻤﺎن در ﺑﺤﺮان اﺧﻴﺮ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ ۴۵۵ ﻣﻴﻠﻴﻮن
(2)Socialisme utopique et socialisme scientifique
Traduction française, 1950.
Un document produit en version numérique par Jean-Marie Tremblay, professeur de sociologie
Courriel: jmt_sociologue@videotron.ca Site web: http://pages.infinit.net/sociojmt
(۳)
این رساله غیر از سایت حاضر، بنا به تقاضای من در سه سایت دیگر نیز زده شده است، من
درنسخه پیش رومطالبی افزوده ام، که بیشترجنبه سازمانی دارد و از این روی دراحترام به استقلال سایتهای دیگر، درآن نسخه‌ها آورده نشده
(۳)
حزب توده ایران، به دلیل توانمندیهای خود و پشتبانی “اردوگاه” در جنبش چپ ایران چیره بود
وابستگی این حزب به اتحاد شوروی و بی‌استقلالی آن،در پیشرفتِ جنبشِ آزادی خواهی واستقلال خواهی مردم ما اخلال می کرد. مبارزه با سلطه این حزب و برپایی”جنش کمونیسمی مستقل ایران” کاری بسیار دشوارمی نمود. که از عهده انسانها بسیار برجسته بر می آمد. برای ما، ایرانیان، او بیژن است(همچون سمبل). دربین کشورهای جهان حتی در پیشرفته‌های آن در غرب، جنبش کمونیستی مستقل،که توانسته باشد در بطن دیکتاتوری‌های بسیار خشن، همچون دیکتاتوری‌های کودتایی- آمریکایی دهه‌های ۶۰ – ۷۰ میلادی،خودرادر جنبش مردم تثبت کرده باشد، بسیار کمیاب است. فدایی در ایران چنین بود و تا امروزنیز این پرچم را بدست دارد. پس از “انقلاب” ۵۷ اوضاع بکلی فرق کرد. فدایی به لحاظ کادرهای خود بسیار ضعیف، بویزه از لحاظ تئوریک بسیار ضعیف بود: ضعف ناشی از ماهیت چریکی مبارزه، ضعف ناشی از کوتاهی زندگی “چریک” وضربات پی درپی، و سرانجام گویی که جنبش فدایی همه تلاش خود راصرف “نبرد با دیکتاتوری” می کرد، و برای پس از آن فکری نکرده بود و به نظرم نیز نمی شد. نیروی مارکسیستی جدیدی که شایستگی جانشینی تکاملی فدایی را داشته باشد نیز پا نگرفت. پس فدایی‌ها باید همچنان “بار” را که بسیار بسیار سنگین تر و گویی طاقت فرسا می بود بر دوش می کشیدند جامعه پس از “انقلاب”! و انبوهی پرسش! در رویارویی با انبوهی از مشکلات! . ودر این میان حزب توده نیزبازآمده، با کادرهای زیاد، باسابقه، “کار کشته”، بویزه ” تئوریک” و گویی بدون درس گیری از گذشته. در حالیکه صدها هزارنفر در گرد همایی‌های سازمان می آمدند، حزب در تکاپوی گرد آوری نیرو بود. مانند هر مبارزهُ سیاسی، پرسش محوری: “حاکمیت جدید” و چگونگی مواجه با آن بود. برای بخشی از سازمان گویی پاسخ ساده می نمود: “ضد خلق، ضد امپریالیست نمی تواند باشد” رفقایی می خواستند در کادر تئوریک گذشته، به انبوهی از پرسشها پاسخ دهند(یا از کنار آن بگذرند). نمی شد! و نشد و جنبش استقبال نکرد، زیرا در میدان و… “پاسخ نمی داد”! به نظرم برخی نیروهای جدا شده به انزوا رفتند. بربقیه سازمان نام “اکثریت” نهادند. خواه ناخواه باید در آغاز، پاسخ تئوریک می دادی. سخن کوتاه! پرسش محوری بر سر “راه رشد” بود، که زرادخانه “تئوریک”حزب و بخش غالب “اردوگاه”، تئوری “راه رشد غیر سرمایه داری” را مطرح می کردند. تنها راه درست، وارد شدن در این نبرد تئوریک بود. “راه رشد غیر سرمایه داری” بطور “تئوریک” و “مارکسیستی” و به قلم اکادمیسین‌ها “اتحاد شوروی” “ثابت ” می کرد که در”دوران” گذار به سوسیالیسم، انقلابات جهان سومی کافی است تا در بلوک “اردوگاه” قرار گیرند آنگاه تحت هژمونی و هدایت ” اردوگاه” بسوی سوسیالیسم خواهند رفت! بنابراین: اینکه چه قشر و طبقه‌ای حکومت را دردست داشته باشد اهمیتی ندارد، کمونیستها در این کشورها تنها باید تلاش کنند که کشورشان در “اردوگاه و با”اردوگاه” بماند و یعنی آتش “ضد امپریالیستی” همواره داغ باشد و …
ما چگونه و بر چه پایه می بایست با این زرادخانه تئوریک که اینک درفضای آزادی پس از انقلاب(خوشبختانه) اندیشه‌هایش رادر همه جا، فراوان انتشار می داد، مواجه می شدیم ؟ پاسخ ! همان پاسخ تاریخی فدایی بود: “استقلال ما “!، این “تئوری”ها با مبانی کمونیستی: استقلال عمل و ابتکار توده‌های مردم یک کشور و کمونیستهای ان، و مهمتر از همه با ضرورت رهبری طبقه کارگر در تضاد قرارداشت. بنا به مختصاتی که تیتر وار در بالا برشمردم، ایستادگی و مبارزه بسیار سخت بود. اکثریت فدایی بسوی حزب توده برده می شد. افراد مشخص رهبری آن زمان سازمان اکثریت که من اصلا میل ندارم حتی نام برخی از آنها راببرم، رسما و علنا مباحث دمکراتیک ایدولوژیک داخلی (به پیش، دوصفر) را قطع کرده بودند، آنان حتی رسما نوشتند که “مخالفان وحدت با حزب توده را با…ازسازمان بیرون خواهند کرد”. باز”بیژنی” بایست تا بایستد و پرچم را برافرشته دارد، نخستین حرکت در این چارچوب را شاخه گیلان سازمان فداییان خلق(بخش اکثریت) انجام داد. برهبری جوان پرشوری، بنام سازمانی “جلال” (و بنام خانوادگی:نادر زبردست، فدایی خلق که در جریان قتل عام ۶۷،دربرابر کمیته مرگ خمینی ایستاد وهمراه یاران سربدار شد)،اینجانب و کسان دیگری هم! وظیفه داریم که در باره “فدایی -۱۶آذر”، و تاریخچه آن بنویسیم، اما در این کوتاه باید شهادت دهم که مساله اصلی این رفقای گیلان، ناشی از این بود که: باتوجه به خصوصیت گیلان، که جنبش چپ درآن قوی است، و نیروی سازمان درگیلان نیرویی مردمی و درون مردم می باشد و آنها ضمن اینکه با درگیری با رژیم مخالف بودند، ولی در عمل به گرایش ضد مردمی و سرکوبگر رژیم و ضرورت مبارزه با آن اعتقاد داشتند. آری برای اکثریت اعضایی از سازمان اکثریت آن موقع ، که بعد تر زیر نام “۱۶ آذر” جدا شدند، مساله بطور ساده مخالفت با حزب توده نبودمساله این بود که 🙁 درشرایط آنروز: وجود اردوگاه) ما درمبارزه علیه امپریالیسم با رژیم خمینی اتحاد می کنیم ولی در عرصه داخلی و آزادی و عدالت اجتماعی و… با این رژیم مبارزه می کنیم، جمهوری اسلامی قائدتا به سوی یک رژیم کاملا ضد مردمی پس می رود. آنچه مسلم است این رژیم نه به ما و نه هیچ نیروی مردمی رحم نخواهد کرد و حتما به ما یورش خواهد آورد، کی و کجا نمی‌دانیم اما باید هشیار باشیم. ما ازاین درگیری استقبال نمی کنیم برای ما هرچه دیرتر! بهتر
اما! اما!برای موفقیت جنبش کمونیستی مستقل ایران، برای حفظ وا قعی استقلال آن باید بطور”تئوریک” به اصلی‌ترین مسائل مطرح پس از”انقلاب” پاسخ داد. در صدر این مسائل (درآنزمان)
تئوری راه رشد سرمایه داری قرار دا شت که طرف ما نه تنها “حزب توده” که بسیار “قوی” می نمود، بلکه بخش غالب اروگاه سوسیالستی (از جنبه تئوری ) می بود .
همایون را از پیش انقلاب می شناختم(و خیلی دیگر ازرفقای سازمان و غیررا ). اولین بار رفیقی گرانقدر درباره ارزش‌ها و پایدارهای هئیبت به من گفته بود. بعد از انقلاب کار زیاد بود هرگز سراغ کسی را نمی گرفتم چون می دانستم اکثرا در گوشه‌ای مشغول هستند. در جریان مبارزات ایدولوژیک درونی سازمان که بر محور نشریه درونی “به پیش” بود. یادم است یکبار یک مقاله برایم “اساسی”، درست، چارچوب دار و …آمد. نویسندگان اصولا با نام سازمانی بودند، هرگز نام اصلی‌شان رانمی پرسیدم، اما اینبار جویا شدم (یادم نمی اید چگونه) گفتند: “هیبت”! خیلی شادمان و پشتگرم شدم، فهمیدم که هیبت هم همینجاست.
سخن کوتاه به نظرم هیبت الله معینی آن چریک فدایی بود که درآن روزگارِ سختِ مبارزهُ تئوریک با حزب توده، پرچم استقلال جنبش کمونیستی ایران رابر افراشته نگه داشت.اما در این مبارزه ما به کادرهای فدایی، صادق و شیفته و بسیار خوب درس خوانده و آکادمیک بسیار نیاز داشتیم، نیروهای سازمان ما بیش ازدیگر سازمانهای مدعی(درآن دوره) اثار مارکسیستی را خوانده و می خواندند. اما بنا به تاریخ فدایی و تاریخ سرکوب از دهه چهل تا سقوط رژیم پیشین، فقر تئوریک و پراکنده کاری و ناتوانی در مطالعات بطرز”آموزشی” برنامه ریزی شده، چیره بود. رفیق منوچهر هلیل رودی، آن جان شیفته جوانی بود که توان آکادمیک بالایی داشت تا همراه با دیگررفقای کمیسیون خویش(که همه پربار و با دانش و انگیزه بودند) ، کار تئوریک گسترده، برنامه ریزی شده، منظم خستگی ناپذیر پیگیررادرسراسر سازمان (۱۶ آذر) پیش ببرد. رفیق هلیل رودی انسانی شریف، فروتن، خوشرو، مبارز و فدایی بود. در آن تاریخ هدف حزب توده پایان نهادن بر “فدایی”، نه فقط بخا طر رقابت حزبی و جذب نیرو، بلکه فراتر از آن برای شکست دادن “کمونیسم” غیر وابسته به اردوگاه بود. در آن شرایط که “جنبش فدایی” از هر طرف زیر فشار، و از لحاظ “کادر” به شدت در مضیقه می نمود، حزب موقعیت را مناسب می دیدتا “ضربه نهایی” رابه فدایی بزند.اما پروژه حزب دراساس شکست خورد، به نظر من ایستادگی بسیاری از فدائیان نقش مهمی درشکست دادن پروژه حزب توده داشت. همه کسانی که این گفتار را حقیقت یا نزدیک به آن می دانند، می توانند و باید به اهمیت کاررفقایی چون همایون منوچهر، و رفیق جوان، جلال گیلان توجه کرده آنرا ارج نهند
