ديدگاه
سرکوب کوی دانشگاه در شرایطی روی میداد که محمد خاتمی از جناح اصلاحات با شعار آزادی و دموکراسی روی کار آمده بود! اما با سرکوب کوی دانشگاه نشان داد که این شعارها تنها برای فریب جامعه بوده و همان سیاست خون و جنایت نظام را ادامه میدهد!
ووکاشین پاکروان
فعال اکو-سوسیالیست
سالروز سرکوب کوی دانشگاه، جنایتی که دولت اصلاحات مرتکب آن شد….
۱۸ تیر سالروز سرکوب دانشجویان در کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸ در دولت اصلاحات محمد خاتمی با همکاری سپاه پاسداران است، جنایتی که حتی همین مسعود پزشکیان رییس جمهور کنونی رژیم در آن زمان نیز در آن به واسطه بودن در دولت محمد خاتمی نقش داشته است…
جرقه اعتراضات ۱۸ تیر را توقیف نشریه سلام زد، توقیف این روزنامه باعث شد که دانشجویان در اعتراض به این اقدام دست به تجمع بزنند! به دنبال آن ساعت ۴ صبح نیروهای یکان ویژه، منطقه خوابگاه دانشجویان را به محاصره در آوردند. این نیروها با گاز اشک‌آور، اسلحه و باتوم به دانشجویان حمله کردند، درحالی که دانشجویان فقط شعار می‌دادند. نیروهای حمله‌کننده به کوی دانشگاه، بیش از ۱۳۰۰ تن بودند.
این نیروهای سرکوبگر وارد کوی دانشگاه شده و به خوابگاه‌ها یورش بوردند، آنها اتاق‌ها و وسایل دانشجویان را تخریب کردند و دانشجویانی که در خوابگاه بودند بشدت مورد ضرب و شتم قرار دادند؛ تعدادی از دانشجویان را از پنجره به پایین پرتاب کردند و به قتل رساندند… تلویزیون سی.ان.ان در خصوص تظاهرات دانشجویان در روز ۱۸ تیر ۱۳۷۸ گفت: «به گزارش شاهدان عینی، تعداد کشته‌ها در این تهاجمها حداقل ده نفر بوده است».
اما حمله صبح نیروهای امنیتی پایان جنایت در ۱۸ تیر نبود، چرا که پس‌از نمازجمعه بار دیگر عده‌یی از لباس شخصی‌ها به همراه نیروهای انتظامی به کوی دانشگاه حمله کرده و تعدادی از دانشجویان را با چاقو، قمه و پنجه‌بکس مجروح و مصدوم می‌کنند.
موسوی لاری وزیر کشور وقت، در کابینه‌ی محمد خاتمی و نماینده‌ی علی خامنه‌ای برای کنترل اوضاع به دانشگاه تهران رفتند؛ اما دانشجویان به ماشین وزیر کشور و نماینده خامنه‌ای حمله کرده و شیشه‌های آن را می‌شکنند
درجریان هجوم نیروهای حکومتی، دست‌کم ۶تن از دانشجویان از‌جمله نعیمی، یاوری و سهرابی جان خود را از دست می‌دهند. یکی از آنها به‌دلیل این‌که توسط ماموران پاسدار از طبقه‌های فوقانی ساختمان به پایین پرتاب شده و دیگری به‌دلیل ضربه‌های شدید باتوم به سرش، کشته شدند.
درگیری‌ها به حدی بود که امکان رسیدگی به مجروحان نبود؛ از طرفی در کوی دانشگاه و محوطه‌ی دانشگاه امکانات پزشکی بسیار محدود بود، در این درگیری بیش از ۱۰۰۰تن از دانشجویان با بدنهای مجروح بدون کمترین امکان رسیدگی در بحبوحه درگیری رها شدند.
نیروهای حکومتی برای دستگیری دانشجویان زخمی به بیمارستان‌ها هم حمله می‌کنند، این نیروها با حمله به بیمارستان‌هایی که تعدادی از دانشجویان مجروح در آن بستری بودند، کلیه زخمی‌ها را به مکان نامعلومی منتقل کردند و در ادامه هم وقتی با اعتراض دانشجویان دیگر مواجه شدند آنها را نیز دستگیر و با خود به نقطه نامعلومی منقل کردند.
دانشجویان مستقر در کوی دانشگاه در تمام طول جمعه شب با روشن‌کردن آتش دربرابر نیروهای حکومتی، که آنان را در محاصره خود گرفته‌اند، به مقاومت می‌پردازند. به دلیل گسترش اعتراضات، محمد خاتمی (رئیس جمهور وقت) یک نشست اضطراری با سران امنیتی نظام برگزار می‌کند، به دنبال آن یک حکومت نظامی اعلام نشده در تهران برقرار می‌شود.
اما اقدامات سرکوب رژیم اسلامی ایران موجب توقف اعتراضات نشد و تا ۲۴ تیر خیرش دانشجویان ادامه داشت و به شهرهای تبریز و مشهد و کرمانشاه نیز رسید! در تبریز عملا حکومت نظامی اعلام شد و رژیم با تانک در خیابان به سرکوب مردم پرداخت! در تبریز دست کم ۸۰۰ تن زخمی شدند!
در جریان این سرکوب تعدادی از دانشجویان از جمله عزت ابراهیم نژاد، فرشته علیزاده، رضا حیدری، روزیتا حیدری، علی کریمی و محمد محمدی و تعدادی دیگر، به دست نیروی انتظامی کشته و تعداد زیادی نیز مجروح شدند و از سرنوشت تعدادی دیگر از دانشجویان مانند سعید زینالی اطلاعاتی در دست نیست!
سرکوب کوی دانشگاه در شرایطی روی میداد که محمد خاتمی از جناح اصلاحات با شعار آزادی و دموکراسی روی کار آمده بود! اما با سرکوب کوی دانشگاه نشان داد که این شعارها تنها برای فریب جامعه بوده و همان سیاست خون و جنایت نظام را ادامه میدهد!
کوی دانشگاه به ما نشان میدهد که اصلاحات همان اصولگرایان هستند اما با شعارهای عوام‌فریبانه که جلوی پیشروی جامعه انقلابی را بگیرند! اصلاحاتی که دیگر نقابش برای مردم افتاده و جامعه از دی سال ۱۳۹۶ با شعار «اصلاح‌‌طلب، اصول‌گرا، دیگه تموم ماجرا» نشان داد از اصلاحات عبور کرده و دیگر اعتقادی به اصلاح پذیری رژیم ملاها ندارد و در نهایت در خیزش آبان ۹۸ و خیزش مهسا/ژینا در عمل نشان داد سرنگونی تمامیت این رژیم فاشیستی مذهبی و استقرار دموکراسی و آزادی و عدالت اجتماعی را خواستار است و به چیزی کمتر از آن راضی نخواهد شد.
