صدای اعتراض زنان افغان از درون خانه‌ها و کلاس پنهانی درس

کلاس پنهانی درس، چراغ امیدِ دختران کابل

با تسلط طالبان در افغانستان، مدرسه‌های دخترانه مسدود و ۳٫۵ میلیون دانش آموز دختر خانه نشین شدند، سازمان حمایت از کودکان سازمان ملل متحد می‌گوید که بیش از ۳٫٧ میلیون کودک افغان به صورت کامل از آموزش و پرورش محروم هستند که ۶۰ درصد آنها را نیز دختران تشکیل می‌دهند. اما درکابل، دانش آموزی برای هم قطارانش چراغ امید شده و کلاس‌های آموزشی رایگان برگزار کرده است.

در خیابان های تنگ و تاریک کابل، فاطمه محمدی سعی می‌کند آینده‌ی دخترانی را روشن سازد که طالبان حق آموزش را از آنان گرفته است.

فاطمه صنف یازدهم دبیرستان است، اونیز محروم از آموزش شده است اما نا امید نشده است وبه گفته‌ی خودش دربرابر تاریکی مبارزه می‌کند.  به همین خاطر کلاس‌های آموزشی رایگان انگلسی را برای هم نسلانش برگزار کرده است.

او به رادیوی ما می‌گوید «… مدت سه ماه میشود این کلاس را گشودم، ٧۰ شاگرد دارم اما با محدودیت‌های زیادی مواجه هستیم، در کنار نبود امکانات کافی و هوای سرد زمستان، امارت اسلامی نیز مانع کلاس ما شده بود.»

آموزش پنهانی فاطمه از دید طالبان پنهان نمانده است. نیروهای طالبان چند بار به او هشدار داده‌اند که دست ازدایر کردن کلاس آموزشی خود بر دارد. خواستی که تاکنون فاطمه دربرابر آن ایستادگی نموده و به هشدارهای طالبان توجهی نکرده است.

فاطمه محمدی می‌گوید «…در شرایط کنونی، من آینده خود و همقطارانم را تاریک می‌بینم، چون همه چیز مبهم و گنگ است

دخترانی که در این کلاس اشتراک کرده‌اند با سن کم از سیاست‌های قید گیرانه‌ی طالبان شاید زیاد آگاهی ندارند، اما همه‌شان آزادی و آموزش را دوست دارند، به گونه‌ی که این احساس شان را درقالب تصویرهای رسامی در دیوارهای کلاس  به نمایش گذاشته‌اند».

رقیه، یکی از شاگردان این کلاس، با اشاره به یکی از نقاشی‌های خود می‌گوید «… من این دختر را به این خاطر کشیدم که زن‌ها اکنون از حق شان محروم هستند و باید امارت اسلامی به خانم‌ها حق بدهد».

سمیه کریمی، دانش آموز دیگری، می‌گوید «…من بخاطر اینکه امارت اسلامی آمد نتواستم دیگر مکتب بروم، بسیار ناراحت هستم، از دوستانم و از درس هایم دور ماندم».

جنبش طالبان در نخستین دورۀ حکومت خود در افغانستان، تمام آزادی‌های زنان را سلب کرده بود، اما پس از ۲۰ سال دوباره می‌خواهد سرنوشت مشابه را به زنان تحمیل نماید، یکی از بارزترین  این محدودیت‌ها، عدم دسترسی به آموزش است.

^{متن : ار اف آی}

“اعتراض از خانه‌ها”

شماری از زنان افغان که دیگر قادر به برگزاری تظاهرات خیابانی نیستند، برای ادامۀ اعتراض علیه حکومت طالبان و احقاق حقوق خود، برای “اعتراض از خانه‌ها” فراخوان داده‌اند. آنان از  زنان و همۀ کسانی که برای آزادی مبارزه می‌کنند می‌خواهند که سکوت نکنند و در هرکجا که هستند صدای اعتراض خود را بلند کنند.

در حالی که حکومت طالبان یا “امارت اسلامی افغانستان” به تدریج مشغول محدود کردن آزادی‌های اجتماعی و به ویژه حقوق زنان است، گروهی از زنان معترض با براه انداختن کارزاری به نام “فراخوان اعتراض از خانه‌ها”، همۀ شهروندان افغان را به مبارزه و مقاومت مدنی ترغیب کرده‌اند.

این افراد که چهره‌های خود را پوشانده‌اند از رسانه‌ها خواسته‌اند که بدون ذکر نام و مشخصات معترضان اعتراضات آنان را پوشش دهند.

این معترضان می‌گویند که طالبان از هر راه و ابزار ممکن برای سرکوب و خاموش ساختن زنان استفاده می‌کنند و در عین حال هر نوع اعتراض آرام را در اماکن عمومی غیرممکن می‌سازند.

با این حال، زنان معترض تاکید می‌کنند که “ما خاموش نمی‌شویم و بر اعتراضات خویش ادامه می‌دهیم”. آنان می‌گویند: “ما صدای پروانه، تمنا و مرسل هستیم، طالبان از آنها تعهد سکوت گرفته‌اند، ولی ما صدای آنها می‌شویم و درد آنها را فریاد می‌کشیم”…

پروانه ابراهیم خیل، تمنا زریاب پریانی و مرسل عیار از جمله زنان معترضی هستند که در هفته‌های گذشته بازداشت شدند، اما در پی اعتراضات گستردۀ سازمان ملل و دیگر نهادهای بین‌المللی پس از چند روز زندان با سپردن تعهد به سکوت، آزاد گردیدند…

^{متن توسط:میلاد دولتپور ار اف آی}