نظام سرمایه داری راه حلی برای این بحرانها ی دائمی ندارد و همواره کوشیده است با انداختن بار بحران بر دوش طبقه کارگر، این نظم کهنه و ارتجاعی رابر سر پا نگه دارد، در سال گذشته نیزدر سراسر جهان با اعمال سیاست موسوم به ریاضت اقتصادی تعرض همه جانبه اش رابه سطح معیشت وحقوق کارگران ودیگر زحمتکشان ادامه داده است.
اعلامیه سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر
“چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است”
با فرا رسیدن اول ماه مه،کارگران و زحمتکشان سراسر جهان خود را آماده می سازند که همبستگی طبقاتی جهانی خود را در مبارزه مشترک علیه بهره کشی،ستم،تبعیض ونابرابری وعلیه بردگی سرمایه داری اعلام وبرای ساختن دنیایی نو نوید مبارزه مشترک سر دهندوبا برگزاری شکوهمندانه مراسم بزرگداشت این روز به همگان نشان دهند و بیاموزند که پیام «اول ماه مه» نه تنها کهنه نگشته بلکه محتوای این پیام از هر زمان دیگری با شرایط کنونی جهان سرمایه داری خوانایی دارد.
در سالی که گذشت، بحران ساختاری نظام جهانی سرمایه،برغم تمامی ادعاهای نظریه پردازان ومبلغان سیستم که وعده غلبه بر بحران را تا سال 2016 می دادند،نه تنها پایان نیافته بلکه ژرفتر نیز شده است وحتی کشور هایی که تا کنون آسیب کمتری از آن دیده بودند،به کام خود کشیده است.باز تولید اجتماعی درسیستم سرمایه داری نئو لیبرال به طورفزاینده ای کالایی تر گردیده وشرایط کار و زندگی کارگران حتی در کشور های پیشرفته سرمایه داری را بدتر کرده است.
نظام سرمایه داری راه حلی برای این بحرانها ی دائمی ندارد و همواره کوشیده است با انداختن بار بحران بر دوش طبقه کارگر، این نظم کهنه و ارتجاعی رابر سر پا نگه دارد، در سال گذشته نیزدر سراسر جهان با اعمال سیاست موسوم به ریاضت اقتصادی تعرض همه جانبه اش رابه سطح معیشت وحقوق کارگران ودیگر زحمتکشان ادامه داده است.
سیاست ها ی نئولیبرالیستی اجرا شده طی دهه های اخیرو بویژه در کشور ها ی اروپایی تاثیرات مخرب خود را بر زندگی توده های مردم درهمه این کشورها بر جای گذاشته است.پیشروی سرسام آورنیروهای راست شبه فاشیستی دربسیاری از این کشورها یکی از نتایج وعواقب چنین سیاستهایی بوده است.در عین حال سرخوردگی بخشهایی ازکارگران وزحمتکشان اروپایی از احزاب سوسیال دمکرات که نتیجه مستقیم عملکرد دهه های اخیر و همکاری طبقاتی این جریانات باصطلاح سوسیالیستی با نظام سرمایه می باشد،هر چند که ه نوعی تاثیرات منفی خود را بر جای گذاشته،ولی همزمان باعث پیشرفت جریانات چپ ورادیکالیزه شدن جنبش های کارگری در برخی از کشور های اروپایی شده است.
کارگران وزحمتکشان میهن ما همچون تمامی سالهای تحت حاکمیت استبداد مذهبی و شرکای سرمایه دارش،سال بسیار سخت دیگری را پشت سر گذاشتند.شاید بتوان گفت که سال گذشته از جمله سختترین سالهایی بوده که کارگران و زحمتکشان میهنمان تجربه کرده باشند.پایین نگه داشتن سطح دستمزد ها ودر نتیجه کاهش هر چه بیشتر قدرت خرید کارگران، قرارداد های کوتاه مدت وسفید امضاء،استثمار شدید کودکان کار،تبعیض وستم مضاعف بر زنان طبقه کارگر وعلاوه بر همه اینها دستگیری و سرکوب شدید فعالین کارگری که به خود جرات داده ودر جهت سازماندهی مستقل کارگران تلاش می کنند ،شرایط طاقت فرسایی را برتوده های کار وزحمت که در واقع اکثریت قاطع جمعیت کشور را تشکیل داده وتولید کنندگان واقعی نعم مادی هستند تحمیل کرده است.
مجموعه سیاست های ویرانگر نظام حاکم،خصوصی سازی های افسار گسیخته،عملکرد شورای عالی کار در تعیین حداقل دستمزد ،موقتی و ارزان سازی نیروهای کار که با امید به ورود سرمایه خارجی انجام گردیده است حاصلی جزبیحقوقی کارگران و تعطیلی هر چه بیشتر بنگاههای اقتصادی و بیکار سازی های گسترده نداشته است. یورش دولت روحانی بوسیله وزارت کاربه حقوق کارگران و زحمتکشان از طریق ارائه «لایحه اصلاح قانون کار»،در مسیر و ادامه همان سیاست های ضد کارگری است که طی تمامی سالهای حاکمیت نظام ،توسط همه دولتها اجرا گردیده است.در نتیجه،امید های کاذبی که در پی برجام توسط دولت روحانی واصلاح طلبان حکومتی در دل بخشهایی از مردم بوجود آمده بود،همچون سرابی که با گذشت زمان نه چندان طولانی واقعیت دروغین خود را آشکار می نماید،محو گردیده اند.
واکنش کارگران،معلمان،پرستاران ودیگر زحمتکشان به این حملات،مقاومت در اشکال گوناگون بوده است.نگاهی گذرا به رویداد های کارگری طی سال گذشته نشان از گسترش روز افزون مبارزه و مقاومت چه در سطح پیشروان کارگری وچه در میان توده های کارگر و زحمتکش دارد.واقعیت این است که این مقاومت ومبارزات از لحاظ کمی و کیفی نیز دچار تحول شده است.علاوه بر نامه نویسی وطوما رنویسی که در سالهای پیش بسیار رایج بود ،تجمعات اعتراضی،اعتصابات متعدد و طولانی مدت وحتی راهپیمایی های گسترده در سطح کارخانه و شهرها به امری عادی تبدیل شده است. اعتراضات کارگران هپکو شهر اراک ،کارگران کارخانه گازبیدبلند بهبهان و اعتراضات وسیع به لایحه اصلاح قانون کار،اعتراضات هزاران نفره کارگران شرکت ملی فولاد اهواز،تجمعات وراهپیمایی صدها نفری کارگران پلی اکریل اصفهان که مورد هجوم پلیس قرار گرفت،اعتصابات صدها کارگر پالایشگاه ستاره خلیج فارس از جمله شاخص ترین نمونه های مقاومت واعتراض در سال گذشته بوده است.دولت روحانی که مخفیانه پیگیر لایحه کذایی اصلاح قانون کاردولت احمدی نژاد بود،درنتیجه مقاومت واعتراضات وسیعی که در پی آن بوسیله کارگران،فعالین کارگری،مدافعان حقوق کارگران وتشکلهای مستقل کارگری صورت گرفت،مجبور به عقب نشینی هایی در این مورد شده است .
اما با وجود تمامی بارقه های امیدی که دیده می شود،متاسفانه هنوز جنبش کارگری میهن مان با مشکلات بیشماری دست به گریبان است که این خود نیروی مضاعفی را ازتشکلهای مستقل کارگری، فعالین کارگری وحامیان واقعی طبقه کارگرونیروهای چپ،هم درون وهم بیرون از کشور طلب می کند.تلاش وخلاقیت جهت یافتن راههایی برای نزدیکی فکری و عملی هر چه بیشتر در بین صفوف فعالین کارگری از یکسو وپیوند با توده های کارگر از طریق گسترش آگاهی طبقاتی در صفوف طبقه کارگر راه سازماندهی و تشکل یابی مستقل کارگران را علیرغم تمامی سرکوبها و دستگیری ها هموارتر می کند.برغم آنکه توده های کار و زحمت سرکوب عریان نظام استبدادی ولایت فقیه حافظ نظام سرمایه داری رابا پوست و گوشت خودحس می کنند ،اما بیش از پیش به این نتیجه می رسند که تا زمانی که این نظام انسان کش پا بر جاست، آب خوش از گلوی آنان فرو نخواهد رفت وتعرض سرمایه به زندگی شان ادامه خواهد یافت.
تجربه انقلاب نافرجام بهمن باید به کارگران وزحمتکشان میهن بیاموزد که بدون سازماندهی مستقل وشرکت فعال ومتشکل در مبارزه جهت سر نگونی نظام ارتجاعی حاکم راه به سرانجام مطلوب نخواهد رسید.
همه این تجربیات به ما می آموزد که در غیبت طبقه کارگر متشکلی که علاوه برسازماندهی مستقل خود، می بایست با دیگر جنبش های اجتماعی نظیر جنبش زنان،دانشجویان،ملیتها و…پیوند بر قرار سازد،بیم آن میرود که آلترناتیو های بورژوایی ارتجاعی درون و بیرون میهن بر موج شورش های کور اجتماعی سوار شده وکشورمان در دور جدید باطلی گرفتار آید.
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران به عنوان نیروی چپ سوسیالیست بر این باور است که جمهوری اسلامی مانع اصلی دستیابی کارگران ودیگر زحمتکشان میهنمان جهت دستیابی به حداقل حقوق انسانی خود می باشد. بدون بر چیدن این نظام ستم پیشه دستیابی به آزادی،دموکراسی ،عدالت اجتماعی وسوسیالیسم ناممکن است.ما به عنوان نیروی چب رادیکال که خود را حامی حقوق کارگران وزحمتکشان می داند دست همه نیروهای مترقی را که در این سو گام بر می دارند جهت همکاری می فشاریم و در آستانه این روز بزرگ از تک تک اعضاء وهواداران سازمان دعوت می کنیم که در هر کجا که هستند بطور فعال در تدارک برگزاری هر چه شکوهمندانه اول ماه مه شرکت کرده و همبستگی بین المللی کارگران را تحکیم بخشند.
بگذار اول ماه مه امسال گامی بلند در جهت همبستگی کارگران در سطح ملی وبین المللی باشد.
هرچه گسترده تر باد مبارزات طبقه کارگر ایران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
بر قرار باد سوسیالیزم
١١ ارديبهشت ١٣٩٦ – اول ماه مه ٢٠١٧