در زمانی که سایه وحشت بر جامعه نفس ها را در سینه ها حبس می کرد، در موقعیتی که وابستگی به خانواده جانباختگان نیز جرم محسوب می شد، در دوره ای که درز کوچکترین خبر از جانباختگان برای حکومتیان قابل تحمل نبود، مادر معینی به همراه تعداد معدودی از خانواده ها با تلاش و از خود گذشتگی فراوان نگذاشتند گرد فراموشی بر این جنایت هولناک بنشیند. آنها هر بار برای رسیدن به خاوران، از صف گزمه ها و چماقداران حکومت می گذشتند و به مناسبت های مختلف نهال ها را برمزار عزیزانشان می نشاندند و با آبیاری این نهال ها، خاوران را به گلزاری برای فرزندان این آب و خاک تبدیل کردند

اطلاعيه کميته مرکزی سازمان اتحاد فدائيان خلق ايران به مناسبت درگذشت مادر معينی

مادر معینی، درگذشت

با اندوه بسیار مطلع شدیم مادر معینی، یکی از مادران پر تلاش و سخت کوش خاوران، روز جمعه سوم خرداد ماه ۱۳۹۲  در تهران چشم از جهان فروبست. بانو عفت مریدی که پس از جانباختن دو فرزندش، بهروز و هبت معینی، به مادر معینی شهره بود، متولد  فروردین ۱۳۰۸ خرم آباد لرستان بود. به رغم محدودیت های فراوانی که در آن زمان برای تحصیل زنان در لرستان وجود داشت، مادر معینی به صورت آموزگار یکی از مدارس خرم آباد مشغول کار شد. او به مطالعه علاقه فراوانی داشت. و ساعاتی از روز را به مطالعه اجباری برای اعضای خانواده اش اختصاص می داد. ساعات مطالعه خصوصا در فصل تعطیلات به قدری جدی برگزار می شد که دوستان و آشنایانی که در این ساعات در منزل حضور داشتند، همگی مجبور به رعایت آن بودند. او  مجلات و روزنامه های آندوره را به طور مرتب تهیه می کرد و کتابخانه ای در منزلش برای مطالعه ایجاد کرده بود. در چنین فضائی بود که پسر بزرگش، هبت معینی در فاصله سالهای 45-46 به فعالیت سیاسی روی آورد و دستگیر شد. پس از چند ماه آزاد و در سال ۱۳۵۱ دوباره دستگیر و تا سال ۱۳۵۷ در زندان ماند. فرزند دیگر او، بهروز معینی نیز در سال ۱۳۵۳ دستگیر و تا مقطع انقلاب در زندان بود. مادر معینی یکی از کسانی بود که اخبار  مبارزه زندانیان زندانهای قصر و غزل قلعه و اوین و قزل حصار را در بیرون منتشر می کرد. پس از انقلاب چند سالی نگذاشت که دو باره مادر معینی آواره زندان های جمهوری اسلامی شد. بهروز در همان ابتدا در یک حادثه رانندگی که هنوز علت آن کاملا روشن نیست، جان باخت. مدتی بعد محمد رضا معینی فرزند دیگر او دستگیر و مدتی در زندان اوین بود. پس از آن در سال ۱۳۶۲ هبت چند باره دستگیر و به جرم آزاد اندیشی، در جریان کشتار زندانیان سیاسی در زندان به جوخه مرگ سپرده شد.
فعالیت چشم گیر مادر معینی در واقع از این دوره آغاز شد. در زمانی که سایه وحشت بر جامعه نفس ها را در سینه ها حبس می کرد، در موقعیتی که وابستگی به خانواده جانباختگان نیز جرم محسوب می شد، در دوره ای که درز کوچکترین خبر از جانباختگان برای حکومتیان قابل تحمل نبود، مادر معینی به همراه تعداد معدودی از خانواده ها با تلاش و از خود گذشتگی فراوان نگذاشتند گرد فراموشی بر این جنایت هولناک بنشیند. آنها هر بار برای رسیدن به خاوران، از صف گزمه ها و چماقداران حکومت می گذشتند و به مناسبت های مختلف نهال ها را برمزار عزیزانشان می نشاندند و با آبیاری این نهال ها، خاوران را به گلزاری برای فرزندان این آب و خاک تبدیل کردند. به تدریج گلزار خاوران خار چشم جنایتکاران شد و آوازه آن به سراسر کشور رسید. امروز به همت مادر معینی ها هیچ حکومتمداری نیست که برای این کشتار زیر سئوال نرود. در هر مراسمی که حکومتیان نیاز به مراجعه به مردم را دارند پرسش چرائی به خاک افتادگان خاوران، نخستین پرسشی است که در مقابل آنها قرار می گیرد.
مادر معینی به همراه تعدادی از مادران خاوران نسبت به سرنوشت زندانیان سیاسی در جمهوری اسلامی حساسیت زیادی نشان می داد. در جریان اعتصاب غذای زرفشان او به همراه مادر لطفی در بیرون زندان مبارزه زرافشان را تقویت می کرد. در حرکات و اعتراضات علیه سرکوبگری های حکومت مشارکت فعال داشت. در تحصن مقابل زندان اوین و در برابر دادگستری نقش زیادی ایفا نمود و به همین دلیل مورد ضرب و شتم پلیس قرار گرفت. مادر معینی تقریبا در تمامی مراسمی که برای بزرگداشت جانباختگان برگزار می شد حضور پیدا می کرد. او  نسبت به سرنوشت خانواده زندانیان سیاسی نیز حساسیت داشت و برای حل مشکلات آنها به همراه تعداد دیگری از مادران خاوران تلاش می نمود. این اقدامات به سهم خود باعث تقویت همبستگی خانواده ها و افزایش روحیه آنان می شد.
کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران درگذشت مادر معینی یکی از مادران پر تلاش خاوران را به همه خانواده زندانیان سیاسی، به دوستان و خویشان خانواده بزرگ معینی و به ویژه به دخترش خاطره و پسرش محمد رضا معینی تسلیت می گوید و خود را در این اندوه شریک می داند.

مادر معینی آرزو داشت که دادخواهی او و سایر مادران زندانیان جانباخته به ثمر نشیند. هر چند او نتوانست به چشم خود اجرای عدالت را ببیند اما بدون شک مبارزه مادر معینی و مادر معینی ها به ثمر خواهد نشست و مانع تکرار چنین جنایاتی خواهد شد .

کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران

چهارم خرداد ۱۳۹۲ برابر ۲۵ می ۲۰۱۳